خودسازی در نهج البلاغه

عنوان پژوهش حاضر «خودسازی در نهج البلاغه» است که هدف و غایت بعثت پیامبران الهی بوده و از این رو همواره مورد توجه رهبران الهی از از خاتم الانبیاء تا خاتم الاوصیاء و مربیان نفوس انسانی بوده است. هر کدام از انبیاء الهی به نوبه خود، بشر را بهتزکیهی نفس فراخواندهاند و در این راه از هیچ گونه سعی و تلاش دریغ نکرده اند. اگر پله های خودسازی گام به گام طی شوددر نهایت انسان خودساخته متخلق به صفات متقین می شود. تزکیه و نبرد با وسوسه های نفس، تمام ابعاد شخصیت انسان راتحت تاثیر خود قرار میدهد و با ایجاد تعادل در قوای باطنی انسان، باعث رشد اخلاقی و دستیابی به شخصیتی والا و برترمیگردد و لذا علاوه بر منظر دین، از منظر اخلاق نیز تهذیب نفس دارای جایگاه ویژهای است و کسی که بخواهد شخصیتمتعالی داشته باشد باید به خودسازی روی آورد. پژوهش حاضر در نظر دارد تا ضرورت خودشناسی به روشنی توضیح داده شودو عوامل و زمینه های خودسازی را با در نظر گرفتن سخنان شیوای امیرالمومنین علی علیه السلام در کتاب شریف نهج البلاغهبیان نماید. هدف این بوده که با بیان این موارد از این کتاب ارزشمند باعث خودسازی بهتر انسان شود.

کلیدواژه ها:

خودشناسی ، خودسازی ، تهذیب نفس ، تقوا