بررسی رابطه کمال گرایی والدین با پیشرفت تحصیلی فرزندان

کمال گرایی از اوایل قرن بیستم مفهوم مورد علاقه ی روان شناسان بوده است. اولین کسانی که بر روی کمال گرایی کار کردند آن را این گونه تعریف کردند: گرایش افراطی فرد به بی عیب و نقص بودن، کوچکترین اشتباه خود را گناهی نا بخشودنی پنداشتن و مضطربانه انتظار پیامدهای شوم شکست را کشیدن. به زبان ساده تر افراد کمال گرا معیار های خیلی خیلی بالایی را برای موفقیت در نظر می گیرند و اگر به آن اهداف بلند پروازانه نرسند خود را شکست خورده می پندارند. آنها دنیا را به با قانون همه یا هیچ می شناسند. هر نتیجه ی ممکن یا شکست کامل است یا موفقیت کامل. در ورزش این پدیده به وضوح در نظر ورزشکاران بعد از انجام مسابقه نمود پیدا می کند. آنهایی که مساوی گرفتن را یک شکست افتضاح می دانند و اصلا به عوامل دیگر دخیل در نتیجه کاری ندارند احتمالا افرادی کمال گرا هستند. اگر قبل از مسابقه نیز به سراغ ورزشکاران کمال گرا برویم می بینیم که بیش از هر چیز ترس از شکست ذهنشان را مشغول کرده است. به طور کلی ترس از شکست، نگرانی از ارزیابی و نحوه تفکر دیگران در مورد خود، تدوین استانداردهای سطح بالا وعدم اطمینان به کسب موفقیت آمیز آنها و افکار ی از این دست که افراد کمال گرا با آنها دست برگریبانند. همگی از مورد زمینه ساز بروز و تجلی اضطراب به شمار می آیند به عبارتی هر انسانی از مجموعه ای از توانایی ها برخوردار است و با آگاهی از میزان این استعدادها است که اهداف زندگی خود تعیین می کند.

کلیدواژه ها:

کمالگرایی ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان ، والدین.