بهناز غلامحسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان (اصفهان) گروه معماری، اصفهان، ایران

حفظ محیط زیست و استفاده بهینه از منابع آن از مهمترین عوامل برای توسعه ی پایدار و پیشرفت کشورها محسوب می شود. بخش عمده ای از بحران های زیست محیطی و چالش های موجود در این زمینه، بر اثر بی توجهی در مصرف انرژی در عرصه ساخت و ساز می باشد. مسئله اصلی در معماری معاصر جهان امروز، قطع ارتباط میان معماری بومی و نیازهای مدرن است. مقاله حاضر درباره لزوم توجه به آموزش معماری پایدار و چالش های موجود در این زمینه است و بر محور آموزش و پایداری در معماری می باشد و بهانه ایست برای بیان اهمیت موضوع پژوهش و آشنایی با اصول و سازوکارهای علمی که دانشجویان، محققان، معماران و عامه مردم را با مفهوم معماری همساز با پتانسیل های محیطی آشنا می سازد. ایده مطرح شده در این نوشتار «معماری زمینه گرا» و آشتی با طبیعت است. اما اینکه چگونه می توان در حیطه معماری با طبیعت آشتی کرد و این هم نوایی معماری با طبیعت را در اولویت برنامه های آموزشی به دانشجویان و متخصصین قرار داد، پرسشی است که در این پژوهش مطرح است. هدف این مقاله توجه به اهمیت آموزش معماری همساز با طبیعت، بهینه سازی پایدار ساختمان ها و هنر سکونت با طبیعت و نیم نگاهی به الگوهای پایدار معماری سنتی ایران می باشد. این تحقیق بر مباحث کیفی و از نوع توصیفی- تحلیل است و در نهایت نتایج کار در قالب الگوهای پیشنهادی که منجر به بهبود تعامل معماری با محیط زیست و کیفیت آموزش معماری پایدار می گردد ارائه شده است.

معماری پایدار- معماری بومی- طراحی محیطی- آموزش معماری