بکارگیری چهار عنصر طبیعی در مکانیابی شهری با هدف پایداری محیط زیست

معماری قرن حاضر به واسطه اهمیت بیش از حدی که به تکنولوژی داده است منجر به تخریب محیط زیست شده است. امروزه یکی از بزرگترین مشکلات شهرها عدم مکانیابی مناسب آنها می باشد که محیط زیست را تهدید می کند و آلودگی های ناشی از این مکانیابی نامناسب، به خاک و آب آسیب می زنند. از آنجا که نیاکان باستانی ایران بر این باور بودند که چهار عنصر مقدس آب، باد، خاک و آتش از بین برنده آلودگی ها و بدیها می باشند. ادعای پژوهش حاضر بر این است که همانطور که در گذشته بیشتر نقاط ایران مستعد برای توسعه انرژیهای تجدید پذیر بوده اند در معماری امروز نیز می توان با احیای انرژی های تجدید پذیر در راستای اهداف پایداری محیط گام سازنده ای برداشت. هدف از این مقاله استفاده ز این عناصر چهارگانه در مکانیابی شهرها با رویکرد «پایداری محیط زیست» می باشد. راهکارهای این پژوهش عبارتند از توجه به جهت باد مناسب و نامناسب در مکان یابی شهرها، استفاده از خاک مناسب با هر کاربری، توجه به مسیر آب های سطحی و زیرزمینی در مکانیابی شهری، همچنین توجه به جهت خورشید در مکانیابی جهت تأمین نور و تهویه طبیعی. نتایج این پژوهش نشان داد، به کارگیری این تمهیدات منجر به استفاده کمتر از سوخت های فسیلی که محیط زیست را تخریب می کنند شده و گام مؤثری در راستای پایداری برمی دارد.

کلیدواژه ها:

پایداری- عناصر چهارگانه –محیط زیست- مکانیابی شهری ، همچنین توجه به جهت خورشید در مکانیابی جهت تأمین نور و تهویه طبیعی. نتایج این پژوهش نشان داد ، به کار