امیر باقری میدانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، ایمنی بهداشت محیط زیست((H S E، دانشگاه علم و هنر یزد
شیما وکیلی - کارشناس ارشد جغرافیا، برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور اردکان، یزد،

ایران یکی از خطرپذیرترین کشورها به لحاظ قرارگیری در معرض مخاطرات طبیعی به شمار می رود؛ بطوریکه می توان گفت از چهل و سه مخاطره طبیعی جهان در حدود سی و دو مورد در ایران رخ میدهد؛ وقوع حوادث متعدد در سال های اخیر در کشور از جمله زمین لرزه های اردبیل، رودبار و منجیل، بم، ورزقان و همچنین سیل گلستان و بوشهر شاهد این مدعاست. از طرفی عدم رعایت استانداردهای ازم در اجرای پروژه های مختلف در سطح کشور از خرد تا کلان باعث افزایش سطح آسیب پذیری در برابر این گونه حوادث شده است که نگاهی گذرا به آمار تلفات انسانی و خسارات مالی در حوادث مختلف کشور موید این موضوع می باشد. لذا تهیه و تدوین طرح جامع خطرپذیری کشور به عنوان اولین گام اساسی در حرکت از مدیریت حادثه محور به مدیریت ریسک محور در مدیریت حوادث و سوانح غیرمترقبه همواره امری ضروری بوده است؛ اما مسئله ای که در این بین ضرورت تهیه هر چه سریع تر این طرح را بیش از پیش می نمایاند، اجرای پروژه های متعدد و کوچک و بزرگ دولتی و غیردولتی در نقاط مختلف کشور است که عموما بدون در نظر داشتن ماحظات مدیریت بحران بویژه محل ساختگاه، اجرا می شوند. این مطالعه با یک نگاه جامع به بررسی مخاطرات طبیعی میپردازد و اهمیت ارائه راهکارهای کاهش خطرپذیری در برابر این مخاطرات را مورد تاکید قرار میدهد. در این مقاله، راهکارهای مختلف برای کاهش خطرپذیری مانند ارتقاء زیرساختهای مقاوم، آموزش و آگاهی عمومی، و اجرای تمرینات بحرانی مورد بررسی قرار میگیرند. همچنین، مقاله به تحلیل مخاطرات طبیعی، اثرات آنها و نقش دولت، سازمانهای مدنی و جامعه در اجرای برنامههای کاهش خطرپذیری پرداخته و نتیجه گیری نشان میدهد که تاکید بر این راهکارها به عنوان یک روش پایدار و هوشمندانه برای حفظ امنیت جامعه و حفاظت از منابع طبیعی ضروری است .

حوادث، مخاطرات طبیعی، بحران، خطرپذیری، مدیریت بحران