فلزات سنگین و اثرات آن بر محیط زیست در صنعت سیمان

صنعت سیمان از زمانهای خیلی دور با مشکلات حفاظت از محیط زیست مواجه گردیده است. این مشکلاتبرای یک دوره طولانی فقط به انتشار غبار و اثرات آن محدود بود. از حدود 20 سال گذشته فهمیدند که ممکناست در گازهای خروجی از کورههای سیمان، فلزات سنگین سمی در غلظتهای مؤثر بر محیط زیست وجودداشته باشد. مساًله کاهش منابع کره زمین و مصرف آنها نیز یکی از مشکلات محیط زیست است که با مصرفمعادن و خالی شدن زمین به وجود می آید. اما برخی براین باورند که مصرف منابع زمین جهت تولید سیمان بهلحاظ گستردگی آن، اثر زیانآوری بر محیط زیست ندارد. در سال 1970 مشخص شد که گازهای خروجی ازکورههای سیمان حاوی فلزات سنگین می باشند و غلظت موجود در آنها برای محیط زیست، خطرناک می-باشد. با مصرف رو به رشد مواد ثانویه قابل احتراق و غیر قابل احتراق، مقادیری از فلزات سمی و سنگین ازطریق مزبور وارد کورههای پخت سیمان گردیده و موجب انتشار گازهای آلوده به اتمسفر میگردد و در نتیجهبه محیط زیست آسیب رسانده و باعث کاهش کیفیت شرایط محیطی می گرددو حتی میتواند فعالیتهایبیولوژیکی (متابولیسم و رشد) را مختل نماید. تحت کنترل درآوردن این فلزات سنگین بسته به فرار و غیر فراربودن آنها انجام می گیرد. چرا که با یک غبارگیری خوب میتوان از انتشار فلزات سنگین غیرفرار جلوگیری کرد،در حالیکه این روش برای عناصر فرار جوابگو نمی باشد و باید از روشهایی نظیر فیلتر کک فعال، اسکرابرخشک با بستر سیال سیرکوله کننده و حذف یا جداکردن فلزات سنگین خاص از سوختهای ویژه، استفادهکرد تا بتوان از انتشار این عناصر جلوگیری کرد و محیط زیست را از خطر این فلزات سنگین سمی حفظ نمود.