اثربخشی آموزش حل مسئله بر نشاط ذهنی وبهزیستی روان شناختی فرزندان طلاق

هدف این پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش حل مسئله بر نشاط ذهنی و بهزیستی روان شناختی فرزندان طلاق است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان هرسین در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ است. آزمودنیها شامل ۳۰ نفر است که به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروههای آزمایش (۱۵) و کنترل (۱۵) جایگزین شدند. برای آزمودنی های گروه آزمایش جلسات گروهی آموزش حل مسئله در طی ۱۰ جلسه برگزار شد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های نشاط ذهنی و بهزیستی روان شناختی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آمار توصیفی میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار ۲۴- SPSS انجام شد. یافته های تحلیل کواریانس نشان دهنده تاثیر آموزش حل مسئله بر نشاط ذهنی و بهزیستی روان شناختی در گروه آزمایش بود میتوان نتیجه گرفت که از آموزش حل مسئله در جهت حل مشکلات فرزندان طلاق و ارتقاء بهزیستی آنها میتوان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش حل مسئله نشاط ذهنی بهزیستی روان شناختی ، فرزندان طلاق