حسن قاسمی سعادت آبادی - کارشناس ارشد علوم تربیتی گرایش مدیریت آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی تربت حیدریه
محمد فریدزاده - کارشناسی ارشد باستان شناسی دانشگاه نیشابور
عفت عباسی - کارشناسی ارشد الهیات دانشگاه گلستان
زهرا خواجه میرزایی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد واحد بندر گز

آموزش ترکیبی، که به ترکیب شیوه های آموزش سنتی و دیجیتال اطلاق می شود، در سال های اخیر به عنوان یک رویکرد نوین در فرآیندهای آموزشی شناخته شده است. این مقاله به تحلیل نقش آموزش ترکیبی در بهبود فرآیند یاددهی-یادگیری در مدارس می پردازد. با بررسی مزایا و چالش های این روش در مقایسه با شیوه های سنتی، پژوهش حاضر به اهمیت استفاده از فناوری های نوین در تقویت یادگیری و ارتقای کیفیت آموزش در مدارس تاکید دارد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که آموزش ترکیبی می تواند به عنوان یک ابزار موثر در افزایش مشارکت دانش آموزان، تقویت مهارت های تفکر انتقادی و ارتقای دستاوردهای یادگیری عمل کند. آموزش به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه فردی و اجتماعی، همواره در حال تحول و تکامل است. در سال های اخیر، با پیشرفت های چشمگیر فناوری اطلاعات و ارتباطات، شیوه های جدیدی از آموزش به ویژه در سطح مدارس پدید آمده است. یکی از این شیوه ها، آموزش ترکیبی (Blended Learning) است که در آن روش های سنتی و الکترونیکی به طور همزمان مورد استفاده قرار می گیرد. این رویکرد به معلمان و دانش آموزان این امکان را می دهد که از مزایای هر دو شیوه بهره برداری کنند و به شیوه ای انعطاف پذیر و متناسب با نیازهای فردی به یادگیری بپردازند. با توجه به تحولات سریع در فناوری های آموزشی، نیاز به بررسی و ارزیابی تاثیرات این تحولات بر فرآیندهای آموزشی بیش از پیش احساس می شود. آموزش ترکیبی، که به ترکیب کلاس های سنتی و ابزارهای آموزشی دیجیتال اشاره دارد، می تواند به عنوان یک راهکار نوآورانه در جهت بهبود کیفیت یاددهی-یادگیری مطرح گردد. با این حال، چالش ها و موانع متعددی در پیاده سازی این روش در مدارس وجود دارد که نیازمند تحلیل و بررسی دقیق است.

آموزش ترکیبی، فرآیند یاددهی-یادگیری، مدارس، فناوری آموزشی، شیوه های نوین تدریس.