هلیا بهادری فرد - دانشجوی کارشناسی پیوسته معماری داخلی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز

فرهنگ معماری پست مدرن، دربرگیرنده ی شقاق و چندپارگی، خودمرجعی، بینامتنی، لودگی، تقلید،مونتاژ و اختلاط اشکال است. پست مدرنیسم نامی است که نخست در معماری دهه ی ۶۰ مورد توجه قرار گرفت و سپس به رشته های دیگر هنری تسریع یافت. این اصطلاح عموما بر اشکالی فرهنگی دلالت دارد؛ اشکالی که مشخصه ی بارز آنها همسویی و تلفیق هنر عامه پسند و رسمی است. پست مدرنیسم به معنای دقیق کلمه یک مکتب فکری نیست؛ همچنین جنبش فکری یکپارچه ای هم نیست که هدف یا زاویه دید مشخصی داشته باشد، به هیچ عنوان آنرا نمی توان و نباید با مدرنیسم مقایسه کرد. به نظر میرسد که پست مدرنیسم واکنش به برخی ممانعات های مدرنیستی باشد. هدف از این مقاله این است که بتوان با یک روش تفسیری تاریخی و اوضاع اجتماعی و سیاسی دهه ی ۶۰ میلادی و نحوه پیدایش هنر پست مدرن در ایران و غرب بررسی شود. پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی مبتنی بر اسناد کتابخانه ای می باشد، نحوه گردآوری اطلاعات نیز با استناد به منابع کتابخانه(کتب، مقالات، پایان نامه ها و ...) می باشد، این تحقیق از نوع کیفی می باشد.

پست مدرن، غرب، ایران، پست مدرن ایرانی