هدیه یوسفی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگاناصفهانگروه معماری،اصفهان،ایران؛
مرضیه طبائیان - استادیار دانشکده معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگاناصفهانگروه معماری،اصفهان،
مریم قاسمی سیچانی - استادیار دانشکده معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگاناصفهانگروه معماری،اصفهان،

در مقاله مزبور، دستور زبان فضائی مکانهای آموزشی، در امر یادگیری ومتناسب با توسعه نظام آموزشی ایران 1۴٠۴ درجهت گیری به سوی رشد، مسئولیت پذیری و تداوم در امر آموزش بررسی گردید . درچنین ساختاری امکان رشد وجوه غیر فیزیکی که همان ابعاد پرورشیهمه جانبه فضای آموزشی است، امکان بروز می یابد. لازمه چنین کالبدی، فضاهای آموزشی منعطف برای پاسخگویی به نیازهای آموزشیجدید و دانش آموز محور می باشد که در عین آموزش، فضایی برای پرورش تعاملات اجتماعی وفرهنگی در غالب مدارس اجتماعی و تعامل گرا را فراهم می آورد. چنین نگرشی در معماری و آموزش سنتی ایران قابل مشاهده و امروزه به دست فراموشی سپرده شده است. این در حالیست که رویکرد اجتماعی و انعطاف پذیری به دلیل چند عملکردی بودن فضا در مقیاس داخلی و محله، سبب استفاده بهینه درانرژی میگردد که زمینه را برای آموزش عینی صرفه جویی، در راستای تاکید به پرورش اجتماعی فراهم می آورد. روش تحقیق مذکور از نظر هدف،کاربردی و به روش ترکیبی بوده است. جمع آوری اطلاعات از طریق داده های کمی و کیفی بهصورت کتابخانه ای ومیدانی از طریق بررسی اسناد و مدارک و مشاهده نمونه های موردی و مصاحبه با کاربران و کارشناسان متخصص صورت گرفته است.

فضای آموزشی، انعطاف پذیری، مدارس اجتماعی، پایداری