اثر رهبری اقتدارگرا بر خلاقیت کارکنان با نقش میانجی آوای سازمانی(مورد مطالعه: کارکنان دانشگاه لرستان)

سازمان های دولتی ایران، بهرغم داشتن نیروی انسانی مازاد، کارآمدی لازم و توانایی تحقق بخشیدن بهماموریت های ذاتی خود را ندارند . از آنجا که عوامل کثیری در عدم استفاده ی موثر از منابع انسانی در اختیارسازمان دخیل است از میان آن میتوان به سبک رهبری اقتدارگرا، اشاره کرد. پژوهش حاضر با هدف بررسیتاثیر سبک رهبری اقتدارگرا بر خلاقیت کارکنان با توجه به نقش میانجی آوای سازمانی در میان کارکنان دانشگاهلرستان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی کارکنان دانشگاه لرستان به تعداد ۴۴۰ نفر بودند که ازمیان آنان ۲۰۵ نفر با استفاده از جدول مورگان و روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. پژوهش حاضراز لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ نوع تحقیق، توصیفی همبستگی می باشد. ابزار اصلی جمع آوری داده ها به وسیله پرسشنامه صورت گرفته است که برای سنجش سبک رهبری اقتدارگرا از فره و همکاران ۲۰۰۶ در ۹گویه، برای سنجش خلاقیت کارکنان از پرسشنامه ژو و جروگ، ۲۰۰۱ در ۱۳ گویه، و برای سنجش آوایسازمانی از پرسشنامه زهیر و اردوقان ۲۰۱۱ در ۱۵ گویه استفاده شده است. روابط بین متغیرهای مکنون واندازه گیری شده در الگوی مفهومی با استفاده از معادلات ساختاری تعیین شدند.نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد سازمانها و مدیرانی که از سبک رهبری اقتدارگرا استفادهمی کنند باعث کاهش خلاقیت کارکنان سازمان خود میشوند. همچنین سبک رهبری اقتدارگرا باعث کاهشآوای سازمانی می شود و سرانجام اینکه آوای سازمانی به کاهش در خلاقیت کارکنان منجر می شود.

کلیدواژه ها:

سبک رهبری اقتدارگرا ، خلاقیت کارکنان ، آوای سازمانی