تحلیل مفهومی استعاره های نهج البلاغه در خطبه غراء با رویکرد زبان شناختی (تفسیر : دشتی)

علوم شناختی دانشی است که به پژوهش درباره ی ذهن می پردازد. محققان علوم شناختی تبیین کارکردهای شناختی و فرایندهایپنهان ذهن را تنها از روش های غیر مستقیمی مانند مطالعه ی زبان ممکن می دانند. از آنجا که استعاره امکان درک موضوعیانتزاعی یا فاقد ساختار را بر حسب موضوعی عینی تر و یا ساختمند تر فراهم می کند، در حوزه های انتزاعی ، مثل مذهب، اهمیتبیشتری می یابد. نهج البلاغه یکی از متون مذهبی ما مسلمانان است، که استعاره های آن همواره از جنبه ی بلاغی و زیبایی شناختیمورد توجه قرار گرفته است.همین مسئله نگارنده را بر آن داشت تا در چارچوب نظریه ی معاصر استعاره با بهره گیری از جورجلیکاف، به تحلیل مفهومی استعاره ها و بازسازی مدل های شناختی آن بپردازد. یافته های این پژوهش اصول نظریه ی معاصراستعاره را تایید می کند و نشان می دهد که انتزاعی بودن حوزه ی مذهب و ضرورت درک استعاری آن، مهمترین دلیل بسامد بالایعبارات استعاری در نهج البلاغه است.

کلیدواژه ها:

استعاره ، نظریه ی معاصر استعاره ، معنی شناسی شناختی ، نهج البلاغه