ارزیابی و اولویت بندی ریسک های ساخت وساز در خطوط سواحل دریای خزر با استفاده از رویکرد دیمتل فازی

این پژوهش با هدف ارزیابی و اولویت بندی ریسک های ساخت وساز در خطوط سواحل دریای خزر با استفاده از رویکرد دیمتل فازی انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف در سدته تحقیقات کاربردی و از نظر اجرا توصیفی از نوع پیمایشی بود. جامعه آماری ما شامل کارشناسان، مهندسان ناظر و پیمانکاران در حوزه ساخت وساز در شهر تنکابن می باشند. نمونه گیری در این پژوهش به روش غیر احتمالی و هدفمند انجام شد معیار انتخاب نمونه ها در این پژوهش داشتن حداقل ۵ سال سابقه کاری، آشنایی با مباحث تخصصی ریسک های موثر بر کیفیت پروژه ها و در دسترس بودن خبره که بر این اساس تعداد ۱۰ خبره انتخاب گردید. داده های به دست آمده با استفاده از روش دنپ فازی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هریک از ریسک های آلودگی، سیل، مقاومت تیم پروژه با پیمانکاران فرعی در برابر تغییر، تغییرات در محدوده پروژه، سبک مدیریت ناصحیح، رطوبت بالا، توان مالی مالک و مشکلات تامین بودجه و کمبود مالی کارفرما دارای مقدار d+r مثبت هستند، یعنی اینکه این ریسک ها تاثیرگذار می باشند و می توانند باعث ایجاد سایر ریسک ها در ساخت وساز خطوط سواحل شوند. از طرفی هریک از ریسک های بادهای ساحلی شدید، عدم کفایت مطالعات و اطلاعات محلی از شرایط زمین و محل کار، دادن اولویت کم به مسائل مدیریت ریسک، تعهد ناکافی به مدیریت ریسک در صنعت ساخت وساز، نداشتن نیروی متخصص، اعتصاب کارگران، بی دقتی کارگران، نفوذ آب در فوندانسیون، ریزشی بوده زمین، زمان بندی هزینه نادرست به دلیل داشتن مقدار D-R منفی تاثیر پذیر هستند یعنی اینکه این ریسک ها در اثر عدم رعایت سایر ریسک ها به وجود می آیند. نتایج حاصل از رتبه بندی هریک از ریسک ها نشان داد ریسک عوامل زمین شناسی با وزن ۱۸۴/۰ دررتبه اول، ریسک عوامل مدیریتی با وزن ۱۸۲/۰ در رتبه دوم، ریسک عوامل مالی با وزن ۱۸۰/۰ در رتبه سوم، ریسک عوامل تکنیکی با وزن ۱۶۷/۰ در رتبه چهارم، ریسک عوامل انسانی با وزن ۱۶۵/۰ در رتبه پنجم و ریسک عوامل محیطی با وزن ۱۱/۰ در رتبه ششم جای گرفتند.

کلیدواژه ها:

مدیریت ریسک ، عدم قطعیت ، دنپ فازی ، ساخت وساز ، خطوط سواحل