اثر کاربرد خاکی نیتروکسین و ورمی کمپوست بر صفات مورفولوژی و بیوشیمیایی تمشک سیاه (Rubus sp.)

هدف: با توجه به کاربرد فراوان کودهای شیمیایی در کشاورزی و مخاطرات این کودهای برای محیط زیست، لازم است به موارد جایگزین توجه شود تا از آسیب های احتمالی جلوگیری شود.روش پژوهش: با هدف بررسی اثر نیتروکسین و ورمی کمپوست بر خصوصیات کیفی و عملکردی تمشک سیاه، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در شهرستان نور انجام شد. فاکتور اول میزان درصد کود ورمی کمپوست در پنج سطح (صفر، ۱۰، ۲۰، ۳۰ و ۴۰ درصد حجمی) و فاکتور دوم تلقیح و عدم تلقیح با نیتروکسین (Ni) بود.یافته ­ها: نتایج نشان داد که بالاترین وزن میوه، تعداد میوه و عملکرد در ورمی کمپوست ۲۰ درصد مشاهده شد. بیش ترین طول میوه (۶۲/۱ سانتی متر) در ورمی کمپوست ۱۰ درصد و تلقیح نیتروکسین به دست آمد. در بررسی صفات بیوشیمیایی، بیش ترین مواد جامد محلول و شاخص طعم در تیمار ورمی کمپوست ۱۰ درصد مشاهده شد. بیش ترین مقدار آنتوسیانین در تیمارهای ورمی کمپوست ۲۰ و ۳۰ درصد به ترتیب به میزان ۵۵۱ و ۵۶۳ (میلی گرم بر لیتر آب میوه) حاصل گردید. کاربرد نیتروکسین به همراه ورمی کمپوست ۳۰ درصد بیش ترین ویتامین ث را در میان همه تیمارها به همراه داشت.نتیجه ­گیری: کاربرد ورمی کمپوست در سطوح ۲۰ تا ۳۰ درصد بهترین اثر را بر صفات کمی و کیفی تمشک سیاه داشته و در مواردی که مقادیر بالای ورمی کمپوست اثر منفی داشته است، نیتروکسین توانسته این اثر را کاهش دهد و موجب افزایش برخی صفات شود. در این بررسی کاربرد ورمی کمپوست در سطوح ۲۰ تا ۳۰ درصد به همراه نیتروکسین بهترین اثر را بر صفات مرتبط با تمشک سیاه نشان داده است.

کلیدواژه ها:

آنتوسیانین ، اندازه میوه ، عملکرد ، کاربرد تلفیقی ، ویتامین ث