توسعه مدلی تئوری برای تقسیم بهینه دستاورد در قرادادهای همکاری در حالت تحویل سنتی و مدیریت پیمانکار

قراردادهای همکاری در راستای همسوکردن منافع عوامل پروژه و در نتیجه بهبود عملکرد در پروژه است . اگرچه استفاده از این قراردادها موضوعی جدید نیست ، استفاده از آنها اخیرا مورد توجه محققین قرارگرفته است . یکی از ارکان قرارداد همکاری تقسیم بهینه دستاورد (منافع و ضرر) بین عوامل پروژه است . مطالعات کمی در بهینه سازی قراردادهای همکاری وجود دارد. این مقاله مدلی بهینه جهت تقسیم بهینه دستاورد بین کارفرما، پیمانکار و مشاور طراحی را توسعه می دهد. دو روش تحویل پروژه شامل سنتی و مدیریت پیمانکار در نظر گرفته می شود. تمرکز بر رفتار ریسک گریز است . تئوری های مطلوبیت و نمایندگی مبنای مدلسازی هستند. نتایج نشان می دهند که میزان ریسک گریزی عوامل پروژه نقشی موثری در تقسیم بهینه دستاورد پروژه را دارند. در هر دو روش تحویل سنتی و مدیریت پیمانکار، سهم مشاور طراحی از دستاورد پروژه یکسان است . اما سهم پیمانکار از بهینه دستاورد در روش مدیریت پیمانکار بزرگتر از روش سنتی است ، عکس آن برای کارفرما است . این مقاله مورد توجه کسانی است که در نوشتن قراردادهای ساخت مشارکت دارند.

کلیدواژه ها:

قرارداد همکاری ، تقسیم دستاورد ، ریسک گریزی