عاطفه جاهد - دانش آموخته کارشناسی ارشد تاریخ و دبیر ناحیه یک آموزش و پرورش اهواز

وقتی در سده ی هفتم هجری قمری، مغولان به سرکردگی چنگیزخان به سرزمین های ایران تاریخی حمله ورشدند و از کشته پشته ساختند و ویرانی های بسیاری به بار آوردند، ایران بزرگ سرزمینی آباد بود و به ویژه خراسانبا همه ی اختلافات و نزاع های فرق های و درون یاش از رونق علمی و ادبی بسیاری برخوردار بود. در مدارس علمیبلخ و بخارا و نیشابور و توس و خیوه و خوارزم طالبان دانش سرگرم آموختن بودند و شعرو حکمت و به ویژه تصوفبازار گرمی داشت. با آمدن مغولان، روان اجتماعی این سرزمین نیز دستخوش آسیب شد و این همه، در آثارشاعران و نویسندگان و مورخان آن روزگار بازتاب یافت.برخی شاعران اوضاع جامعه را در قصاید و قطعات و غزل هایخود منعکس کردند و بعضی مورخان همچون نویسنده تاریخ جهانگشای، علاوه بر توجیه حضور مغولان و تمجیداز آنها، روزگار پریشان مردم و نابسامانیهای فرهنگی و اجتماعی روزگار را به گون های غیر مستقیم نشان دادند. بههر روی، این دوره ی پردرد و رنج از دوره های درخشان شعر و نثر فارسی به شمار می رود.

ایران، دوران مغول، شعر فارسی، نثر فارسی