عنصر زمان در دیوان حافظ

یکی از جنبه های فلسفی شعر حافظ شیوه استفاده او از مقوله های مختلف زمان و تصرف شاعرانه ی وی در آناست. از منظر فلسفه ی هنر. شعر از جمله هنرهایی است که در زمان. اجرا (خوانده) می شود و اجرای آن به گونه ای است که زمان حال در آن محور قرار می گیرد. با توجه به اینکه در شعر دو افق گذشته و حال با یکدیگر تلاقی پیدا می کنند» بر آثر آن. نوعی زمان به وجود می آید که می توان آن را زمان جهان متن یا زمان دراماتیک نامید. این نوع زمان در شعر یا متن ادبی هست. اما هنر حافظ در این است که وجود آن را با درهم آمیختن زمان ها برجسته می کند و آن را فرا روی خواننده می آورد. حافظ نسبیت زمان و محدودیت زبان را در دلالت بر زمان واقعی با تمهیدات مختلف برجسته می کند و تا جایی که ظرفیت شعر اجازه می دهد. از همه انواع زمان در شعر خود استفاده می کند. به طور کلی، می توان گفت نحوه رویکرد حافظ نسبت به زمان، یکی از ویژگی های سبک شناختی شعر او را تشکیل می دهد.

کلیدواژه ها:

زبان ، شعر ، حافظ ، غزل ، سعدی