مطالعه تطبیقی جایگاه توافق انتخاب دادگاه در اسناد سازمان های منطقه ای

ایجاد سازمانهای منطقه ای، یکی از مهمترین ابزارهای بسط توسعه اقتصادی و تجاری کشورهای هم سود است. گسترش روابطاقتصادی نیازمند بکارگیری ابزارهای گردش ثروت یعنی، قراردادهای تجاری بین المللی مانند بیع، حمل ونقل و بیمه میان کشورهایهم پیمان است. در صورت بروز اختلاف در اجرای قراردادهای یاد شده، امکان مراجعه به دادگاه های هر یک از کشورهای ذینفع، راهحل سنتی و البته نه چندان کارآمد است. در مقابل، گرایش روزافزون بازرگا نان به درج شرط انتخاب دادگاه در قراردادها و توافق برصلاحیت یکی از دادگاه های صالح و حتی ناصالح، شیوه ای نسبتا نوین و کارآمد است. لیک، پرسش آنست که کدام سازمانهایمنطقه ای در به رسمیت شناختن این عرف تجاری گام برداشته اند؟ همچنین، اسناد این سازمانها چه شرط یا شرایطی را برای اعتبارتوافق زبریاد و صلاحیت قضایی ناشی از آن پیشبینی کرده اند؟ در نهایت، راه حل اسناد منطقه ای در صوورت وقوع تعارض منابع بایکدیگر چیست؟ واقعیت آن است که بیشتر سازمانهای مستقر در قاره اروپا و آمریکا به پذیرش توافقات کتبی یا الکترونیکی در زمینهانتخاب دادگاه روی آورده اند و آنرا موجد صلاحیت انحصاری دادگاه منتخب میدانند. شناسایی جایگاه صلاحیت توافقی میتواند الگویمناسبی برای آن دسته از سازمانهای منطقه ای باشد که کشور ایران به عضویت آنها درآمده است. گذشته از این، شناسایی اسنادمعتبر در این حوزه، دادگاه های ایرانی را درصورت رویارویی با دعاوی اجرای آرای خارجی مبتنی برصلاحیت توافقی یاری رسان است.

کلیدواژه ها:

صلاحیت قضایی بین المللی ، شرط صلاحیت قضایی ، صلاحیت انحصاری ، اتحادیه اروپا ، عهدنامه لوگانو