جایگاه برنامه ریزی شهری بیوفیلیک در کاهش آلودگی های زیست محیطی مطالعه موردی: منطقه ۶ تهران

پس از انقلاب صنعتی جمعیت شهری جهان افزایش یافت .رشد جمعیت باعث مشکلات بیشماری از جمله رشد فزاینده شهرها، کمبود مسکن ، مشکلات فقر، گسستگی رابطه بین شهر و طبیعت ، آلودگی هوا، صدا و ترافیک در تردد وسایل موتوری شده است . امروزه توسعه شهرها و بخصوص شهر های بزرگ در جهان سوم، سبب افزایش پیامدهای منفی توسعه شهری شده است ، که افزایش آلودگی های محیطی از مهم ترین عوامل آن بحساب می آید.شهر تهران نیز به عنوان پایتخت ایران از این قاعده مستثنی نبوده است و از آلودگی های مختلفی رنج می برد، به طوری که شهر تهران به عنوان یکی از آلوده ترین شهرهای جهان معرفی می شود. برنامه ریزی شهری بیوفیلیک که از دهه ۹۰ میلادی در کشور های توسعه یافته به اجرا درآمده است ، نگرشی است که به صورت جامع برای بسیاری از این آلودگی ها پیشنهاد های عملی ارائه می کند. تحقیق حاضر از نظر ماهیت کاربردی و بر اساس روش تحلیلی -توصیفی است .در پژوهش حاضر از دو روش عمده، مطالعات کتابخانه ای و بررسی میدانی (پرسشنامه )استفاده شده است .برای ارزیابی و سنجش آلودگی با رویکرد بیوفیلیک در منطقه ۶ تهران از آزمون تی تک نمونه ای در نرم افزار SPSS استفاده شده است . شهر های آینده بایستی طوری طراحی و مدیریت شوند تا ارتباطات معنا دار بهتری بین انسان و طبیعت برقرار شود؛ این امر نیازمند یک الگوی مشخص و منسجم و متناسب با شرایط بومی مناطق مورد مطالعه می باشد. حفاظت از فضاهای باز طبیعی یکی از عناصر مهم برای دستیابی به مکان بهتری برای زندگی است .

کلیدواژه ها:

آلودگی زیست محیطی ، طبیعت ، برنامه ریزی بیوفیلیک ، منطقه ۶ تهران