بررسی نقش عملکرد دولت روحانی بر ثبات سیاسی ایران

ثبات سیاسی، به معنای فقدان نسبی برخی حوادث سیاسی «بی ثبات کننده» است که به صورت تغییر در ساختار قدرت و تغییر در حکومت از طریق اقدامات مسالمت آمیز یا خشونت آمیز ظاهر می شوند. ازاین رو، مسئله ی تحقیق حاضر این است که وضعیت ثبات و بی ثباتی سیاسی در دوران ریاست جمهوری حسن روحانی (۱۴۰۰-۱۳۹۲) مطالعه و مهم ترین مولفه های موثر بر آن را مورد بررسی قرار دهد و از این رهگذر مدلی (چارچوب مفهومی) برای تحلیل آن ارائه نماید. پژوهش حاضر با عنوان «بررسی نقش عملکرد دولت روحانی بر ثبات سیاسی ایران» درصدد بررسی و تفسیر تاثیرات عملکرد دولت روحانی در دو مقطع زمانی چهارساله بر ثبات سیاسی است. در این پژوهش چهار مولفه دربرگیرنده ثبات سیاسی در قالب فاکتورهای مشارکت سیاسی، تغییرات در دولت، رابطه نهاد حاکمیت و نهادهای وابسته با دولت و کارکردهای دولت به صورت مستقل و مجزا مورد بررسی قرارگرفته است. تاکید بر این عوامل علاوه بر شواهد و واقعیت های سیاسی در ایران بر اساس آراء و مطالعات ساندرز، دیوید ایستون، تئوری هانتینگتون و پارسونز صورت گرفته است. برای رسیدن به هدف این پژوهش، محقق از روش مقایسه ای کیفی و استفاده از منابع داخلی و خارجی به عنوان ابزارهای گردآوری داده بهره برداری نموده است. یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد راه حل تقویت ثبات سیاسی و پایداری در دولت اول حسن روحانی در تعادل سیاسی و اجماع نظری بین نهادهای قدرت، مشارکت سیاسی و کارکردهای دولت در حوزه های اقتصادی نظیر کنترل و کاهش نرخ تورم، تقویت قدرت خرید مردم، افزایش رشد اقتصادی موثر بوده است و در دولت دوم افول این شاخص ها از عوامل بی ثباتی محسوب می شوند. بااین وجود عامل ناتوانی در انطباق سیاست ها و جهت گیری ها با رویکرد رهبری در حوزه سیاست خارجی تاثیر بیشتری در بی ثباتی دولت روحانی در دوره دوم داشته است.

کلیدواژه ها:

ثبات سیاسی ، بی ثباتی سیاسی ، دولت روحانی ، روش مقایسه ای-کیفی ، عملکرد هشت ساله.