تاثیر جنسیت بر استفاده از نشانگرهای حوزه غذا و خوراک در منتخبی از رمان های ایرانی بر اساس نظریه نشانداری

در نظام نشانه شناسی غذا و خوراک، اقلام غذایی از کاربرد صرفا فیزیولوژیک و زیستی فراتر رفته و به عنوان بخشی از نظام فرهنگی و اجتماعی جامعه به کارگرفته می شوند و بدین ترتیب، پیوستاری از الفاظ بی نشان و نشا ن دار را در این حوزه شکل می دهند. بی شک، اقلام این حوزه همچون هر نظام نشانه شناسی دیگری متاثر از عوامل فرهنگی و اجتماعی اطراف خود می باشند. در این پژوهش، به منظور بررسی تاثیر مقوله جنسیت نویسنده بر کاربرد اقلام واژگانی حوزه غذا و خوراک به لحاظ نشان داری، تعداد ۱۲ داستان بلند از نویسندگان معاصر زن و مرد انتخاب و مورد بررسی قرارگرفت. آمار اولیه نشان داد که در پیکره های متعلق به هر دو گروه فراوانی اقلام بی نشان بیش از اقلام نشان دار است که نقطه اشتراک بین دو گروه بود اما فراوانی اقلام به کاررفته در هریک از طبقات فوق مبین تفاوت در عملکرد بین دو گروه بود. در ارتباط با اقلام بی-نشان، درحالیکه در آثار گروه نویسندگان مرد فراوانی اقلام غذایی بی نشان بیشتر است، در آثار گروه زنان نویسنده تنوع مضامین و مفاهیم حوزه خوراک بیشتر به چشم می خورد. در ارتباط با اقلام نشان دار، فراوانی این عناصر در آثار گروه نویسندگان زن و همچنین تنوع به کاررفته در آثار آنان به طرز قابل توجهی بیش از گروه مقابل مشاهده شد. مضامین مشترک نشان دار در هر دو گروه شامل «شادی»، «اعتقادات و باورها» و «همدلی» بود اما موردی برای «دارایی و ثروت» در آثار نویسندگان مرد یافت نشد. یافته های این پژوهش ارتباطی معنی دار بین عامل جنسیت و کاربرد غذا درپیکره مورد مطالعه را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

"نشانداری" ، "نشانه های غذا و خوراک" ، "داستان بلند" ، "جنسیت"