مطالعه ساختار سازمان های صنفی در بازارهای ایران مطالعه موردی: بازار تهران (۱۹۰۶-۱۸۰۰ میلادی)

هدف این مقاله مطالعه چگونگی ساختار سازمان­های صنفی به عنوان یکی از مهمترین سازمان­های گروهی در شهرهای جامعه پیشامدرن ایران است. برای مطالعه این پرسش، از رویکرد «شبکه ­های حک­ شده» برگرفته از جامعه­ شناسی اقتصادی جدید کمک گرفته شده است. روش پژوهش یک مطالعه تاریخی است که یک مطالعه موردی را پیرامون سازمان­های صنفی در مکان بازار تهران در مقطع زمانی ۱۸۰۰-۱۹۰۶ میلادی طراحی می­کند. در پی بررسی «فرم حکمرانی» ساختار سازمان­های صنفی بازار تهران در این دوره، سه ویژگی یعنی روابط پایدار، روابط چندوجهی و پیوندهای متقابل، در نظر گرفته شده است. بررسی این ویژگی­ها نشان داد که سازمان­های صنفی در بازار تهران ساختار شبکه­ای با فرم­هایی از «سلسله ­مراتب همیارانه» داشتند. این سازمان­های صنفی از بازار مجموعه ای منظم از شبکه های سازمان یافته می ساخت. بنابراین، بازار تهران قرن نوزدهم توده ای بی شکل و بی قاعده نبود بلکه با دربرگرفتن شبکه­ های صنفی متشکل و منسجم، یک مجموعه ساختاریافته و منظم را شکل می داد.

کلیدواژه ها:

سازمان های صنفی ، شبکه های حک شده ، بازار تهران