اثربخشی بازی درمانی با روی آورد فیلیال تراپی بر رفتار اجتماعی و خودمهارگری کودکان دبستانی با ضرب آهنگ شناختی کند

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رابطە کودک والد (فیلیالتراپی) بر رفتار اجتماعی و خودمهارگری کودکان دبستانی با ضرب اهنگ شناختی کند انجام شد. این پژوهش تجربی با طرح پیش ازمون- پس ازمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه و جامعە اماری کودکان دبستانی شهر اصفهان در فصل بهار سال ۱۴۰۰ بود. در این پژوهش تعداد ۴۰ کودک دبستانی با اختلال ضرب اهنگ شناختی کند با روش نمونه برداری تصادفی چندمرحله ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های ازمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه ۲۰ کودک) و به پرسشنامه های ضرب اهنگ شناختی کند (مکبرنت و دیگران، ۲۰۱۴)، مهارت اجتماعی (ماتسون، روتیتوری و هلسل، ۱۹۸۳) و خودمهارگری (کندال و ویلکاکس، ۱۹۷۹) پاسخ دادند. گروه ازمایش مداخلە بازی درمانی مبتنی بر رابطە کودک والد را طی یک ماه در ۸ جلسه ۷۵ دقیقه ای دریافت کرد. نتایج تحلیل واریانس امیخته نشان داد بازی درمانی مبتنی بر رابطە والد کودک بر رفتار اجتماعی و خودمهارگری کودکان دبستانی با ضرب اهنگ شناختی کند تاثیر معنادار دارد و این اثربخشی در مرحله پیگیری نیز پایدار است. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بازی درمانی با روی اورد فیلیالتراپی با بهره گیری از انعکاس همدلانه و صمیمی احساس های کودک، تشویق و تقویت والدین و طبیعی جلوه دادن مشکل های ارتباطی با فرزندان میت واند به عنوان یک روش کارامد جهت بهبود رفتار اجتماعی و خودمهارگری کودکان دبستانی با ضرب اهنگ شناختی کند مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودمهارگری