بررسی مفهوم تربیت وتنبه نسبت به اطفال بزهکاردرنظام کیفری ایران وفقه امامیه

تنبیه عملی است،که برخی از والدین درمقابل اشتباهات فرزندان خویش انجام می دهندو این عمل را راه حلی برای اشتباه فرزندخود می دانند.مقنن از گذشته تا به امروز به این مسئله توجه ویژه داشته است که در قوانین مختلفی که در کشو ایران وضع شدهاجازه انجام اقدامات تامینی وتربیتی کودکان را داده است. قانون گذارریشه این اجازه را از مباحث فقهی درمی یابد به این نحو کهمقنن برای اولین بار درقانون مدنی این اختیار را به والدین داد. همچنین در قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰ و ۱۳۹۲ مجدداهمین اختیار نیز داده شده است.البته مقنن اجازه تنبیه کردن را مشروط به یک سری شرایط کرده است که در صورتی که والدیناین شرایط را هنگام تنبیه رعایت کنند مسئولیت کیفری متوجه والدین نخواهد بود ودر صورت عدم رعایت این شرایط نیز دارایمسئولیت کیفری هستند.در این مقاله این چنین برداشت می شود که مقنن دربند ت ماده ۱۵۸ قانون مجازات اسلامی شروطی را برای اجازه تنبیه کودکانبیان می کند که این شروط گفته شده دو مورد می باشد.شرط اول این است که تنبیه برای تربیت کردن و محافظت کردن از خودکودک باشد و شرط دوم این است که تنبیه کردن کودک به اندازه متعارف باشد و حدود شرعی نیز رعایت شود.با رجوع به نظریاتفقهای امامیه و دکترین علم حقوق به این نتیجه میرسیم که منظور از شرط اول این است که تنبیه کودک برای فرو نشاندن خشمو هدف شخصی نباشدو منظواز شرط دوم نیز این است که تنبیه کودک نیز به گونه ای نباشد که باعث آسیب شدید به کودک شودو خطر جانی و جسمی برای او به همراه داشته باشد.فقهای امامیه احادیث زیادی در رابطه با تنبیه کودک دارند اما عده ای از این احادیث در تعارض با یکدیگر هستند وچون ایناحادیث از ارزش و اعتبار یکسانی برخوردار نیستند به این نتیجه می رسیم که فقها درحکم اولیه خود تنبیه کودکان را بی عدالتیوظلم تلقی می کنند وآن را خلاف شرع می دانند ولی به عنوان حکم ثانویه در مواردی که تنبیه برای تربیت کردن و محافظتکردن ازکودک باشد و ضرر جسمی و جانی برای کودک به همراه نداشته باشد مجاز است وفقهای امامیه این تنبیه را فقط برایوالدین کودک مجاز می دانند.

کلیدواژه ها:

فقه امامیه ، تنبیه ، اطفال و نوجوانان ، قانون مجازات اسلامی