پیشبینی انسجام خانواده مادران دارای کودک اتیسم بر اساس کیفیت زندگی و تمایزیافتگی

زمینه و هدف: درمیان خانواده های دارای کودک اتیسم، مادران به دلیل ارتباط بیشتر با کودک در معرض آسیب قرار دارند، لذا بررسی انسجام خانواده در این خانواده ها موضوعی با اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر پیشبینی انسجام خانواده بر اساس کیفیت زندگی و تمایزیافتگی در مادران دارای کودک اتیسم بود.روش: طرح این پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال اتیسم مراجعه کننده به مراکز آموزش و نگهداری کودکان با نیازهای ویژه شهر مشهد در سال ۱۴۰۲ بود که تعداد ۹۵ نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی ساده با رعایت معیارهای ورود و خروج به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به پرسشنامه های استاندارد انسجام سازمان یافته خانواده فیشر (۱۹۹۲)، کیفیت زندگی وار و شربون (۱۹۹۲) و خودمتمایزسازی اسکورون و اسمیت (۲۰۰۳) پاسخ دادند. داده های بدست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه در SPSS-۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تحلیل داده ها نشان داده که واکنش عاطفی، گسلش عاطفی، آمیختگی با دیگران، به صورت منفی، ایفای نقش جسمی، دردهای بدنی، عملکرداجتماعی و ایفای نقش عاطفی به صورت مثبت انسجام خانوادگی مادران دارای کودک اتیسم را پیشبینی می کند (p<۰/۰۰۰۱). نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده در این پژوهش استنباط می شود که کیفیت زندگی و خودتمایزیافتگی می توانند انسجام خانواده در مادران دارای کودک اتیسم را پیشبینی کنند.

کلیدواژه ها:

اتیسم ، کیفیت زندگی ، تمایزیافتگی ، انسجام خانواده.