اثر بخشی درمان هیجان مدار بر ناگویی هیجانی و تحمل پریشانی زنان قربانی خشونت خانگی

زمینه و هدف : یکی از مساله های اجتماعی مهم که جامعه ما با آن درگیر است، مساله خشونت خانگی علیه زنان است. هر نوع اقدام خشونت آمیز جنسیتی که منجر به آسیب بدنی، جنسی یا روانی زنان شود و همچنین برای آنان رنج آور بوده یا به محرومیت اجباری از آزادی فردی یا اجتماعی زنان منجر گردد، خشونت علیه زنان محسوب می شود. خشونت خانگی واقعیتی آزار دهنده و غیر قابل انکار در دنیای امروز است. هدف از پژوهش حاضر اثر بخشی درمان هیجان مدار بر ناگویی هیجانی و تحمل پریشانی زنان قربانی خشونت خانگی بود.روش: روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون ، پس- آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری تمامی زنان درگیر خشونت خانگی ۲۰ الی ۵۰ سال مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱ بود که تعداد ۳۰نفربه صورت دردسترس انتخاب شدندو به صورت تصادفی در دو گروه۱۵نفره آزمایش و۱۵نفره کنترل تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تحمل پریشانی (سایمونز و گاهر، ۲۰۰۵) و پرسشنامه ناگویی هیجانی (باگبی، تیلور و پارکر، ۱۹۹۴) بودکه به صورت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری روی هر دو گروه اجرا شد. درمان هیجان مدار در ۱۲ جلسه۹۰ دقیقه ای برای گروه آزمایش انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و نرم افزار SPSSنسخه ۲۴استفاده شد .یافته ها: نتایج نشان داد بین دو گروه آزمایش و گواه در پس آزمون درمولفه های ناگویی هیجانی و تحمل پریشانی تفاوت وجود دارد (P<۰/۰۱). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، درمان هیجان مدار در کاهش ناگویی هیجانی و افزایش تحمل پریشانی زنان قربانی خشونت خانگی موثر بود، لذا می توان از درمان هیجان مدار به عنوان روش درمانی مناسب جهت درمان تحمل پریشانی و ناگویی هیجانی درمان مراکز مشاوره استفاده کرد .

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، تحمل پریشانی ، درمان هیجان مدار ، خشونت خانگی