ستاره های نوترونی

در ابتدای سال ۱۹۳۳ میلادی دو دانشمند به نام های والتر بار و زوییکی وجود ستاره های نوترونی را مطرح کردند سپس نظریه وجود ستاره های نوترونی با کشف پالسار هایی که به طور منظم تکرار میشدند در سال ۱۹۶۷ تقویت شد به دلیل نظم بالایی که در تکرار این پالسار ها وجود داشت دانشمندان در ابتدا گمان کردند که آنان از سمت یک تمدن بیگانه به سمت زمین رسیده است این نظریه با کشف پالسار های مشابه از دیگر نقاط کیهان رد شد .برای اینکه تصور بهتری از ستاره نوترونی داشته باشید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است. پس از انفجار یک ابرنواختر ممکن است به خاطر فشار بسیار زیاد حاصل از رمبش مواد پخش شده ساختار اتمی همه عناصر شیمیایی شکسته شوند و تنها اجزای بنیادی بر جای بمانند. یک ستاره پر جرم پس از فرو ریختن برخلاف انتظار به جای تبدیل شدن به سیاهچاله به ستاره نوترونی تبدیل می شود.ستاره های نوترونی و سیاهچاله ها مراحل پایانی چرخه تکامل یک ستاره هستند بنابراین ستاره های مادر می باید در میان پر جرم ترین ستاره های خوشه باشند.ستاره های نوترونی بسته به جرمشان قطر هایی در حدود ۲۰-۱۰ کیلومتر دارند.ستاره ای با شعاع ۱۵کیلومتر ، داخل آن شامل از نوترون با چگالی بالا که به صورت مایع می باشد. ۳ کیلومتر خارجی شامل مخلوطی از یک نوع ابر مایع نوترونی و هسته های غنی از نوترون که در یک شبکه بلور جامد مرتب شده اند. خارجی ترین قسمت ستاره در حدود چند متر است و چگالی به سرعت کم می شود شامل جوی مرکب از اتم ها، الکترون ها و پروتون ها است.هسته های ستارگان نوترونی، شامل انواع فرون ها، باریون ها و هیپرون ها به اضافه نوترون ها هستند.ستارگان نوترونی در اصل بقایای انفجار ابرنواختر ها هستند که بین ۱/۴ تا ۳ برابر جرم خورشیدی را دارا میباشند این ستارگان گرانشی بسیار قوی دارند و کلمه نوترون در واقع بیان کننده جنس این ستارگان است .در حال حاضر حدود ۲۰۰۰ ستاره نوترونی در کهکشان راه شیری شناسایی شده است.

کلیدواژه ها:

ستاره های نوترونی ، پالسار ، ابرنواختر ، کهکشان راه شیری