تاثیر دو روش تمرین تناوبی شدید مختلف به مدت چهار هفته بر توان عضلانی دانش آموز دختر

مقدمه و هدف: تمرینات تناوبی شدید (HIIT) می تواند به اشکال مختلفی مانند دویدن یا تمرینات عملکردی انجام پذیرد. تمرین تناوبی شدید از نوع دویدن بیشتر بر بهبود آمادگی قلبی -عروقی و نیز تمرین تناوبی شدید از نوع عملکردی بیشتر بر حرکات چند مفصلی تمرکز دارد و قدرت عملی و کارایی حرکت را افزایش می دهد. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید از نوع دویدن در مقابل عملکردی به مدت چهار هفته بر توان عضلانی دانش آموز دختر بود.مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود که برای این منظور از میان دانش آموزان یکی از مدارس شهرستان تبریز تعداد ۴۲ دانش آموز در سه گروه شامل گروه کنترل، گروه HIIT دویدن و گروه HIIT عملکردی به طور تصادفی تقسیم شدند. شاخص توان عضلانی از طریق سه آزمون دویدن ۳۰ متر، مارگاریا کلامن و پرش سارجنت مورد سنجش قرار گرفت . تجزیه و تحلیل آماری از طریق آزمون تحلیل واریانس مکرر ۲×۲ و متعاقبا آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری ۰۵/۰P< صورت گرفت .نتایج : در آزمون مارگاریا کلامن و پرش سارجنت در هر دو گروه HIIT دویدن و HIIT عملکردی و نیز در آزمون دویدن ۳۰ متر تنها در گروه HIIT دویدن بین پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی داری مشاهده شد (۰۵/۰.(P≤ در آزمون دویدن ۳۰ متر در گروه HIIT دویدن نسبت به دو گروه دیگر کاهش معنی داری ، در آزمون مارگاریا کلامن در هر دو گروه HIIT دویدن و HIIT عملکردی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری و نیز در آزمون پرش سارجنت در گروه HIIT عملکردی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری مشاهده شد (۰۵/۰.(P≤ در سایر موارد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۰۵/۰.(P≥بحث و نتیجه گیری : هر دوی HIIT دویدن و HIIT عملکردی بهبودی در توان عضلانی مشاهده شد، اما به نظر می -رسد این بهبودی بیشتر با ویژگی تمرین ارتباط داشت .

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی شدید ، تمرین تناوبی شدید عملکردی ، توان عضلانی