مجید ذات پرور - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده انسانی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
امین فرزانه حصاری - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده انسانی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
پروین فرزانگی - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده انسانی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران

زمینه و هدف: آتروفی عضلانی از مشکلات شایع در دیابت است. تمرین ورزشی به منزله یکی از روش های درمانی آتروفی عضلانی در دیابت پیشنهاد شده است. چرخه های متناوب ایسکمی از بافت ها در برابر آسیب ایسکمی متعاقب محافظت می کند. با این همه، اثر چرخه های متناوب ایسکمی بر آتروفی ناشی از دیابت به روشنی مشخص نیست. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر هم افزایی چرخه های متناوب ایسکمی با تمرین مقاومتی و استقامتی بر بیان ژن Murf-۱ و آتروژین-۱ و قطر تار عضله دوقلوی موش های دیابتی انجام گرفت.مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، ۴۲ موش صحرایی ویستار به صورت تصادفی به هفت گروه کنترل سالم، دیابتی، دیابتی ایسکمی، دیابتی تمرین مقاومتی، دیابتی تمرین استقامتی، دیابتی تمرین مقاومتی+ ایسکمی، دیابتی تمرین استقامتی+ ایسکمی تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق یک مرحله ای STZ (با دوز ۵۰ mg/kg) به صورت درون صفاقی صورت گرفت. چرخه های متناوب ایسکمی با بستن تورنیکت (با عرض هشت میلی متر) به بالای ران های موش و ۲۰ دقیقه پیش از فعالیت اعمال شد، و شامل سه دور پنج دقیقه ای ایسکمی و پنج دقیقه رپرفیوژن متعاقب بود. گروه های تمرین به مدت شش هفته و پنج روز در هفته تمرین کردند. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه متصل به دم موش برابر با ۶۰ درصد حداکثر ظرفیت حمل ارادی (۱۴ تکرار، یک دقیقه استراحت بین تکرارها) بود. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوار گردان حیوانات با سرعت ۹ متر در دقیقه و مدت ۱۵ دقیقه در هفته اول بود که در هفته ششم به ۱۸ متر در دقیقه و مدت ۳۰ دقیقه رسید. بیان ژن Murf-۱ و آتروژن-۱ با روش real-time PCR و قطر تار عضله دوقلو با عکس برداری هماتوکسین ائوزین اندازه گیری شد. از روش آماری واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد.نتایج: بیان ژن Murf-۱ و آتروژن-۱ افزایش و قطر تار عضله دوقلو کاهش معناداری در گروه دیابتی نسبت به گروه سالم داشت (۰۰۰۱/۰P=). بیان ژن Murf-۱ و آتروژن-۱ کاهش معناداری در گروه تمرین مقاومتی (۰۰۰۱/۰, P=۰۰۰۱/۰P=)، استقامتی (۰۰۰۳/۰, P=۰۰۰۱/۰P=)، تمرین مقاومتی+ ایسکمی (۰۰۰۱/۰, P=۰۰۰۱/۰P=) و تمرین استقامتی+ ایسکمی (۰۰۰۱/۰, P=۰۰۰۱/۰P=) نسبت به گروه دیابت داشت. افزایش معناداری در گروه تمرین مقاومتی (۰۳۴/۰P=)، استقامتی (۰۳۴/۰P=)، تمرین مقاومتی+ ایسکمی (۰۰۳/۰P=) و تمرین استقامتی+ ایسکمی (۰۰۳/۰P=) برای قطر تار عضله دوقلو نسبت به گروه دیابت دیده شد.  نتیجه گیری: گمان می رود که تمرین مقاومتی و استقامتی به همراه چرخه های ایسکمی اثر بیشتری در جلوگیری از آتروفی عضلانی در دیابت نسبت به تمرین تنها دارد که این موضوع با کاهش بیان  Murf-۱و آتروژین-۱ و افزایش قطر تار عضلانی تایید شد.

تمرین ورزشی, آتروفی عضلانی, هایپرگلیسمی, ایسکمی