یوسف جوانمردی - کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه لرستان

مکتب فرانکفورت که اساسا صبغه ای فلسفی -جامعه شناختی دارد، اندک اندک به وادی ادبیات نیز کشانده شد. اصل مفروض این مکتب ، انتقادگرایی پیوسته است و به عنوان یک روش و نظریه ، می تواند طبقه بندی منسجم و جامعی از نگرشهای انتقادی یک شاعر را تبیین کند. از این زاویه ، پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی ، کوشیده است تا صبغه ها و نگرشهای انتقادی موجود در اشعار قیصر امین پور را شناسایی و دسته بندی کند. یافته های تحقیق ، نشان داد که در آغازین شاعری امین پور، درونمایه ی شعر، ایده آلیستی است که به تدریج به سوی رئالیسم و اومانیسم گرایش یافته است . امین پور با مشاهده ی ناهنجاری ها، کج روی ها، و تضاد در ارزشهای اجتماعی به انتقاد بر می خیزد و بر این اساس، صبغه ی انتقادات وی را می توان در دو مضمون مهم اجتماعی و سیاسی ، ملاحظه کرد. در صبغه ی اجتماعی ، امین پور به انتقاد از آسیب های اجتماعی ، ستمگری و تبعیض ، کم رنگ شدن ارزشهای فردی و اجتماعی می پردازد. در صبغه -ی سیاسی نیز به نقد دو محور عمده روی می آورد که یکی فقدان آزادی و دیگری ، رواج بازی های سیاسی است .

شعر معاصر، مکتب فرانکفورت، انتقادگرایی ، قیصر امین پور