مرضیه قنبری جهرمی
حسن رهنما
امیر موسوی

استفاده از مکانیسم های ایجاد مقاومت ناشی از پاتوژن افق های جدیدی در راستای تولید گیاهان تراریخت مقاوم به ویروس باز کرده است. این نوع مقاومت ناشی از ویروس در گیاهان تراریخت از طریق بیان بخشی از ژنوم ویروس ایجاد می شود. کدو، پاپایا، فلفل، گوجه فرنگی و سیب زمینی از جمله گیاهان تراریخت مقاوم به ویروس اند که امروزه در بسیاری از کشورها تجاری شده اند. استفاده از این فن آوری در راستای تولید گیاهانی با عملکرد بالاتر سودمند به نظر می رسد. از طرفی گاهی نگرانی هایی هم در زمینه مصرف محصولات تراریخت مطرح می شود. در حالیکه توسعه استفاده از سموم و کودهای شیمیایی و دیگر فن آوری های مدرن در کشاورزی توسعه یافته امروز هم سلامت انسان و هم محیط زیست را تهدید می کند. بنابراین اولین گام بعد از تولید گیاه تراریخت ارزیابی مزایا و خطرهای احتمالی و مقایسه آن با گیاهان زراعی تولید شده در کشاورزی سنتی است. مهم ترین نگرانی های زیست محیطی متداول در مورد تولید گیاهان تراریخت مقاوم به ویروس که تا کنون مورد بحث قرار گرفته اند شامل امکان تولید ویروس های جدید با پروتئین پوششی غیر مشابه Heterologous encapsidation امکان ایجاد هم افزایی Synergism با دیگر ویروس های گیاهی و تشدید خسارت ناشی از ویروس، نوترکیبی ژنتیکی بین ژنوم ویروس ها و گیاه تراریخت حامل mRNA ویروس هدف و انتقال افقی ژن می باشد.

ایمنی زیستی، خاموشی ژن، مقاومت به ویروس، نوترکیبی