استخراج مولفه های روان درمانگری وجودی از اندیشه جلال الدین محمد مولوی

پژوهش حاضر به منظور استخراج مولفه های درمان وجودی مبتنی بر ادبیات عرفانی، به ویژه آثار جلال الدین محمد مولوی ارائه شده است. طرح تحقیق در چارچوب مطالعات کیفی، در زمره طرح های مفهومی و یا نظری و با استفاده از روش استنتاج تحلیلی به انجام رسید. نتایج علاوه بر استخراج چارچوب معنایی جهت درمان های روان، شامل مولفه های زیر می باشد: ۱) اکتشاف انواع غفلت؛ ۲) اکتشاف جهان بینی شخصی؛  ۳) بررسی ترس آگاهی، اضطراب، نومیدی و وابسته های هستی شناختی آن؛ ۴) توجه به سطوح آگاهی، محتوای رویاها و خیال پردازی ها؛ ۵) تبیین رنج حیات؛ ۶) آزادی انتخاب و مسئولیت فردی؛ ۷) بررسی مسائل درمانی در متن زندگی. همچنین براساس چارچوب معنایی استخراج شده می توان گفت انگیزه اساسی در انسان، اراده ربط نامتناهی است. چارچوب موردنظر مدعی این اندیشه است که گسست در وجه ربطی خاص می تواند ازجمله علل اساسی اختلالات روان باشد؛ لذا پیشرفت در شکل دهی مجدد آن منجر به کاهش اختلالات می گردد. این نتایج می تواند با توجه به اهمیت درمان های وجودی و خلا هستی شناختی موجود در این حوزه، راهگشای مناسبی جهت ورود معانی ملهم از ادبیات دینی به فضای درمان روان باشد.

کلیدواژه ها:

ادبیات دینی ، اندیشه مولوی ، رویکرد وجودی ، مولفه های روان درمانگری