واکاوی ظرفیت موزه ها در آموزش فرارشته ای

مفهوم آموزش و رشته در چند دهه اخیر با دگرگونی های قابل توجهی رویاروی شده است. این دگرگونی، ورود به پژوهش های میان رشته ای را ضروری کرده است و سبب شده است که آموزش نیز به مرحله گذار از تمرکز بر یک رشته نزدیک شود. در این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی و با اتکا به منابع کتابخانه ای به بازشناخت ظرفیت های موزه در حوزه آموزش می پردازیم. بی تردید، موزه ها با دارا بودن امکانات بصری و شنیداری خاص خود و نیز فضاسازی های متکی بر سناریو، معماری و چیدمان، یکی از مناسب ترین مکان ها برای آموزش با روش فرارشته ای هستند و می توان با اتکا بر آن ها، افزون بر ملموس سازی آموخته ها، پیوند هر تخصص با تاریخ و به عبارت دقیق تر سیر تاریخی آن را برای مخاطب قابل فهم نمود. افزون بر سیر تاریخی، آن چه در موزه ها رخ می دهد، پیوند یافتن یک دانش با هویت و در نهایت درونی شدن آن است؛ این دستاورد، سبب درون زا شدن انگیزه های مخاطب در راستای افزایش دانش و آگاهی در زمینه های مختلف می گردد و افزون بر این، با بسترسازی برای هم گامی جامعه غیردانشگاهی، اهداف آموزش فرارشته ای نیز برآورده می سازد.

کلیدواژه ها:

موزه ، آموزش فرارشته ای ، میان رشته ، موزه های دانشگاهی ، هویت