مقایسه روش تدریس مسئله محور با روش های سنتی و تاثیر آن بر خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر دهدشت

پژوهش حاضر به مقایسه روشتدریس مسئله محور با روشهای یادگیری سنتی ، و تاثیر آن بر خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر دهدشت در سال تحصیلی ۰۳-۱۴۰۲می پردازد. روشتحقیق ، از نوع مطالعات آزمایشی (پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) و جامعه آماری آن شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه سوم ابتدایی آموزش و پرورش شهر دهدشت می باشد که در این سال تحصیلی مشغول به تحصیل بودهاند. نمونه آماری شامل ۴۰ نفر از دانش آموزانی بود که بر اساس نتایچ پیش آزمون واجد شرایط ورود به پژوهش بودهاند و به شیوه تصادفی در دو گروه ۲۰ نفری گروه آزمودنی و گروه کنترل(شاهد) جایگزین شده و گروه آزمودنی مورد مداخله متغیر مستقل (تدریس مسئله محور) قرار گرفتند. از این روش تدریس فعال برای آموزش گروه آزمودنی استفاده شد، درصورتی که برای گروه کنترل، تدریس به صورت سنتی انجام می شد. قبل و بعد از اجرا، پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایش و گواه صورت گرفت . برای گردآوری دادهها از پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی کودکان و نوجوانان (SEQ-C) استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون واریانس مختلط تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش مبتنی بر روش مسئله محور بر اساس مدل پاول-الدر تاثیر معنی داری (۰۵/۰(P › بر افزایش خودکارآمدی دانش آموز پسر مقطع سوم ابتدایی شهر دهدشت دارد.

کلیدواژه ها:

روش مسئله محور ، خودکارآمدی ، روش سنتی