آذین بهروز - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
منصوره کیان ارثی - استادیار گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

در دو قرن اخیر به دنبال رشد فزآینده شهرنشینی الگوی تولید مسکن در کشورهای مختلف به تدریج تغییر یافته، به نحوی که زندگی آپارتمانی شکلی فزاینده به خویش گرفته است. در شهر اهواز و محله کیانپارس نیز همگام با روند رشد شهرنشینی، سیاست تولید مسکن انبوه در قالب مجتمع های مسکونی به عنوان یکی از راه های پاسخ به نیاز مسکن به سرعت گسترش یافته است. سیاست ساخت مسکن حداقل و انبوه سازی آن در اهواز، بدون درنظرگرفتن نیازهای مختلف انسانی و نتایج روان شناختی آن، از مسائلی است که زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکلات و نابسامانی های متعدد مواجه کرده است. یکی از این چالش ها که انبوه سازی به دنبال خویش بوجود آورده است، حذف فضای ایمن بازی بچه ها بوده است. بنابراین در این پژوهش سعی شده است که با بررسی نقش فضاهای باز مجتمع های مسکونی بر کودکان، ضوابط و معیارهای موثر به منظور یافتن راه حل نهایی که ایجاد محیطی امن برای کودکان است، مشخص گردد. بدین جهت هدف پژوهش ارایه راه کارهای طراحی فضاهای مشترک در مجتمع های مسکونی بلند مرتبه با تاکید بر محیط دوستدار کودک می باشد. در پژوهش از روش تحقیق همبستگی و تحلیلی-توصیفی به شکل توامان بهره گیری شده تا هدف مذکور محقق گردد. یافته های پژوهش نشان می دهد که مولفه های اصلی فضای دوستدار کودک در شهر اهواز شامل فضاهای امن، فضای سالم، فضای بازی، فضاهای سبز، خوانایی، استقلال حرکتی، دسترسی به خدمات، مشارکت پذیری است. در این بین بر اساس دسته بندی عوامل مذکور به این نتیجه رسیده شد که فضاهای امن، فضای سالم، فضای بازی، فضاهای سبز، خوانایی، استقلال حرکتی، دسترسی به خدمات، مشارکت پذیری، دارای بیشترین اهمیت در نگاه دوستدار کودک در فضاهای مشترک مجتمع مسکونی بلندمرتبه، هستند.

مجتمع مسکونی بلند مرتبه کیانپارس، فضای مشترک مجتمع های مسکونی، شهر دوستدار کودک، احساس امنیت، بلند مرتبه سازی