بررسی و مطالعه ای بر اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش نارضایتی جنسی زوجین

نارضایتی جنسی شامل هر مشکلی است که مانع از رضایت فرد یا زوج از فعالیت جنسی شود. حدود ۴۳ درصد از زنان و ۳۱ درصد از مردان درجاتی از عدم رضایت جنسی را گزارش می کنند. نارضایتی جنسی در صورتی که به درستی تشخیص و درمان نشود ممکن است سبب کاهش صمیمیت بین زوجین شود و حتی در طولانی مدت مشکلات بزرگ و جبران ناپذیری در زندگی زناشویی را به وجود آورد. به طور کلی یکی از عوامل موثر در کاهش شادکامی زناشویی، کسالت زناشویی (marital boredom) است. امروزه یکی از جدیدترین روش های درمانی برای افزایش صمیمیت و کاهش کسالت در بین زوجین، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (acceptance and commitment-based therapy) (ACT) است. در این درمان سعی می شود به جای تغییرات شناختی، از طریق انعطاف پذیری ذهنی، ارتباط روانی فرد با افکار و احساسات خود افزایش یابد. هدف اصلی پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر پذیرش و فداکاری بر صمیمیت زناشویی جسمی و روانی زنان مراجعه کننده به مرکز مشاوره ستاد ارتش استان تبریز است. روش: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی با دو گروه آزمایشی و کنترل بود و شامل مراحل پیش و پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر زنانی بودند که در سال ۱۴۰۲ وارد مرکز مشاوره ستاد ارتش استان تبریز شدند و نمونه پژوهش شامل ۳۰ زن متاهل بود که به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش برای بررسی متغیرها از پرسشنامه صمیمیت زناشویی استفاده شد. برای تعیین پایایی آزمون از آلفای کرونباخ استفاده شد که برابر با ۹۸/۵۸ بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و جدول میانگین مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تجزیه و تحلیل نتایج و انحراف معیار از طریق تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نشان داد که بین نمرات پیش و پس آزمون گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۰۱> P). نتایج این پژوهش حاکی از اثربخشی ACT بر افزایش صمیمیت زناشویی جسمی و روانی آزمودنی ها بود. بنابراین استفاده از آموزش و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در کنار سایر آموزش های بهداشت روان توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد ، صمیمیت فیزیکی ، صمیمیت روانی