هیپنوتیزم و تفاوت در سطوح تلقین پذیری

هیپنوتیزم یک فرایند ذهنی است که در آن فرد به وضعیتی از تمرکز و آگاهی عمیق و متمرکز وارد می شود و در این وضعیت فرد ممکن است به القا و تلقین های هیپنوتیزور پاسخ دهد. باتوجه به این تعریف، تمرکز دادن و تمرکز پذیری در هیپنوتیزم حایز اهمیت است و از شروط لازم برای حداکثر بهره مندی از هیپنوتیزم، توانایی مراجع برای تجربه وضعیت هیپنوتیزمی و تلقین پذیری است. تلقین پذیری فرد کلید دسترسی به یک القای موثر هیپنوتیزمی است، باتوجه به مباحث تلقین پذیری و تفاوت هایی که افراد با هم در این مقوله دارند (بدون درنظرگرفتن مهارت و توانمندی هیپنوتیزور) بررسی تفاوت ها و راه کارهای افزایش تلقین پذیری در مراجعین حایز اهمیت است روش تحقیق این پژوهش، روش گردآوری اطلاعات بوده که از این طریق اطلاعات موردنیاز جمع آوری و مطالب با استفاده از منابع متغیر به روش توصیفی تحلیلی بیان شده است. ابزارهای تحقیق شامل فیش برداری است. روش تحقیق در این پژوهش بر اساس اهداف از نوع تحقیقات کاربردی و به جهت ماهیت از نوع توصیفی_ تحلیلی است. با استفاده از EEGو امواجfRMI مغزی و تفاوت تغییرات در افراد با تلقین پذیری بالا در مقایسه با افراد با تلقین پذیری پایین بررسی شد و کمک آموزش و استفاده از القائات شخصی سازی شده و ارتباط موثر بین هیپنوتیزور و مراجع تلقین پذیری افراد با نمره پایین ارتقا می یابد.

کلیدواژه ها:

امواج مغزی ، تلقین پذیری ، هیپنوتیزم ، EEG ، fRMI