آلودگی مواد غذایی به باکتری لیستریا مونوسیتوژنز در ایران (۱۴۰۲-۱۳۹۰)

مقدمه: میزان مرگ ومیر در اثر عفونت لیستریایی بالاست و تا ۳۰ درصد نیز گزارش شده است. هدف از مطالعه حاضر جمع بندی اطلاعات منتشرشده در خصوص منابع غذایی آلوده به لیستریا مونوسیتوژنز و ارائه راهکارهای مناسب به منظور کنترل این پاتوژن در مراکز عرضه، کشتارگاه ها و مراکز فراوری است. روش کار: در تحقیق حاضر، شیوع لیستریا مونوسیتوژنز در مواد غذایی مختلف (فراورده های شیلاتی و آبزیان، گوشت قرمز، طیور و لبنیات) از سال ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۲ بررسی و ارائه شد. مجموعا ۶۱ تحقیق قابل قبول در مطالعه حاضر دخیل شد. پس از انتخاب منابع علمی دارای کیفیت، نتایج کلیدی آن ها شامل میزان شیوع لیستریا مونوسیتوژنز، نحوه کشت، نوع نمونه و محل نمونه برداری استخراج شد. یافته ها: لیستریا مونوسیتوژنز در انواع محصولات گوشتی و لبنی شیوع دارد. مصرف غذاهای خام و نیمپخته آلوده به مدفوع حیوانی و انسانی و تماس مستقیم با مدفوع می تواند باعث ایجاد عفونت لیستریایی در انسان شود. لیستریا مونوسیتوژنز به آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین، آمپی سیلین، پنی سیلین و جنتامایسین حساس است و می توان از این آنتی بیوتیک ها برای درمان استفاده کرد. نتیجه گیری: در مطالعات انجام شده، به میزان کمتری به اهمیت مراکز سنتی عرضه مواد غذایی پرداخته شده است. لذا، میبایست ارگانهای نظارتی استانداردهای مناسبی برای کنترل این پاتوژن تدوین و اعمال کنند. پایش منظم و دوره ای مواد غذایی و ارائه آموزش های لازم به مردم در خصوص نحوه پیشگیری از مسمومیت های غذایی می تواند نقش موثری در کاهش لیستریوزیس داشته باشد.

کلیدواژه ها:

Antibiotic resistance ، Food ، Foodborne ، Listeria monocytogenes ، لیستریا مونوسیتوژنز ، مواد غذایی ، غذا زاد ، مقاومت آنتی بیوتیکی