سیدغلامرضا اسلامی - عضو هیئت علمی دانشگاه تهران
منوچهر فروتن - عضو هیئت علمی دانشگاه آزادهمدان
پریا شهربانوپورمحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری

درسطح کوچکترین مخرج مشترک مشارکت درمعماری عبارتست ازدخیل بودن کاربر درمرحله ای ازفرایند طراحی اغلب این حضور و مشارکت کاربرنمادین است و فقط درجه ای ازارزش را به فرایند معماری می بخشد بدون اینکه درواقع آن را تغییر دهد که درجای خود منجر به ایجاد یک حس بیگانگی ازمحیط درکاربر شود مدرن سازی قصد داشته مشارکت افراد ازتصمیم گیری ها را حذف کند درحالیکه دربروکراسی مشارکت لایه ای ازکار است و روند های تخصصی کارشناسان را مجبورمی کند بین کاربر و ساختمان ارتباط ایجاد کنند این کارشناسان برای خود سیستم های ارزشی دارند که اغلب با سیستمهای ارزشیکاربران متفاوت است بنابراین بین دنیای ساخته شده و دنیای مورد نیاز و مطلوب کاربر فاصله وجود دارد کارهای طراحان با کاربران انتزاعی است درحالیکه دنیای واقعی کاربرانی واقعی دارد درپایان محصول این طراحی دردنیای خارجی واقعی قرارمیگیرد و برآن تاثیر می گذارد اما این تاثیر لزوما یک تاثیر خیلی خوب نیست وقتی فضای انتزاعی کارشناسان و فضای عینی کاربران بههم می پیوندد شکل جدیدی ازفضای بینابینی ایجاد میشود که قلمرو همکاری نامیده میشود کارشناسان می توانند یک فرایند طراحی را ایجاد کنند که به کاربران امکان میدهد درفضای انتزاعی حرکت کرده و درطراحی مشترک محیط انسان ساختی که قرار است درآن کار یا زندگی کنند سهیم شوند.

مشارکت طراحی، فضای ذهنی، فضای عینی، قلمروهمکاری