تاثیر پیشینه فرهنگی بر رابطه دورکاری با استرس شغلی کارکنان

پیشینه فرهنگی از طریق باورها در مورد اثربخشی و انزوای اجتماعی ناشی از دورکاری بر اثرات آن منتقل و استرس شغلی را تحت تاثیر قرار می دهد. در مطالعه حاضر آثار مفید و ناکارآمد دورکاری بر استرس شغلی برگرفته از تحقیقات موجود با استفاده از نظریه ارزش های فرهنگی و نقش تعدیل کننده پیشینه فرهنگی کارکنان ازجمله؛ فردگرایی و فاصله قدرت به عنوان هدف پژوهش، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. مطالعه حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی-پیمایشی (سه مرحله ای/زمانی جهت کاهش خطر واریانس روش رایج) است. در زمینه یابی اول، ۹۸۱ کارمند شرکت که ۵۱۱ نفر (نرخ پاسخ ۵۲درصد)، زمینه یابی دوم را تکمیل کردند. ۳۸۴ کارمند زمینه یابی سوم را با نرخ پاسخ ۲/۷۵درصد تکمیل نمودند. داده ها از طریق پرسشنامه های استاندارد؛ فاصله قدرت و فردگرایی با شش گویه؛ استرس شغلی، باورها درزمینه اثربخشی و انزوای اجتماعی دورکاری هر کدام با سه گویه جمع آوری و با استفاده از معادلات ساختاری و نرم افزار Mplus مورد تحلیل قرار گرفت. تاثیرات دورکاری بر استرس شغلی به ارزش های فرهنگی وابسته است. کارمندان دارای امتیازات فاصله قدرت پایین و فردگرایی بالا به دلیل باورهای مثبت نسبت به اثربخشی دور کاری از طرح های دورکاری استقبال می کنند، درحالی که کارمندان دارای امتیازات فاصله قدرت بالا و فردگرایی پایین، دورکاری را به عنوان یک حالت کاری مخرب، تلقی و باورهای منفی بیشتری در مورد دورکاری دارند. ازاین رو دورکاری فقط زمانی موجب کاهش استرس شغلی می شود که کارکنان باور نداشته باشند که دورکاری منجر به انزوای اجتماعی می شود. سازمان ها از دورکاران دارای جهت گیری های فاصله قدرت بالا و فردگرایی پایین که باورهای منفی در مورد دورکاری دارند، بیشتر حمایت کنند چون با تغییر باورهای منفی، تاثیرات مفید دورکاری ازجمله اثربخشی و عدم انزوای اجتماعی، ضمن کاهش استرس، باعث بهزیستی و کاهش هزینه های سفرهای سازمانی کارمندان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

استرس شغلی ، انزوای اجتماعی ، پیشینه فرهنگی ، دورکاری ، فاصله قدرت ، فردگرایی