ابراهیم متقی - گروه علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سید تقی هاشمی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی، سیاستگذاری عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران
گارینه کشیشیان سیرگی - گروه حقوق و علوم سیاسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران ،ایران

جنوب غرب آسیا به لحاظ ژئوپلیتیکی و راهبردی در زمره مناطق بحران ساز تلقی می شود. که در آن مناطق ژئوپلیتیک پیرامونی و کشورهای منطقه و حضور قدرت های بین المللی و همچنین روابط بین المللی نقش ویژه ای در کسب و تامین منافع امنیت ملی کشورها ایفا می کند. جمهوری اسلامی ایران به دلیل موقعیت ویژه ژئوپلیتیک، اقتصادی، تمدنی و استراتژیک همواره در معرض تهدیدهای گوناگون از سوی قدرت های بزرگ قرار داشته است. بحران های تکرارشونده یکی از عوامل اصلی تاثیرگذار بر سنجش سیاست راهبردی ایران در محیط منطقه ای می باشد.پرسش اصلی مقاله آن است که «جهت گیری و نقش ملی ایران در سیاست گذاری راهبردی منطقه ای و در سال های ۲۱-۲۰۰۱ چه بوده است؟» هدف اصلی پژوهش آن است که معضلات سیاسی، اجتماعی، منازعات، رقابت های ژئوپلتیکی و امنیتی شدن کنش بازیگران به ویژه نقش یابی بازیگران گریز از مرکز  موثر بر امنیت ملی در منطقه بررسی شود. فرضیه مقاله به این موضوع می پردازد که «نقش ملی سیاست گذاری راهبردی منطقه ای ایران در جنوب غرب آسیا مبتنی بر رهبری منطقه ای و جهت گیری ایران براساس سازوکارهای مبتنی بر مقاومت در تهدیدات و کنش متقابل شکل گرفته است.»در تنظیم مقاله از رهیافت امنیت منطقه ای مقاومت براساس نظریه لوسیانی استفاده می شود. محور اصلی چنین رهیافتی مبتنی بر نشانه هایی از «تاب آوری و مبارزه جویی» در برابر تهدیدات بوده است. هر یک از مولفه های یاد شده را می توان به عنوان بخشی از سازوکارهای کنش تاکتیکی و سیاست گذاری راهبردی ایران در جنوب غرب آسیا دانست. روش پژوهش در این مقاله مبتنی بر پیوند «تحلیل داده ها» و «تحلیل محتوا» است.

سیاستگذاری راهبردی, جنوب غرب آسیا, ژئوپلیتیک تهدید, امنیت شکننده