سعیده کریملر - کارشناس ارشد، مرکز تحقیقات چشم پزشکی ترجمانی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
مریم مصلحی شاد - دانشیار، گروه علوم و صنایع غذایی، واحد صفادشت، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
ندا کبیری - کارشناس ارشد، گروه علوم و صنایع غذایی، واحد صفادشت، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

یکی از مشکلات عمده مواد پلاستیکی، بازیافت بسیار اندک آنهاست که بدین جهت باید محل هایی جهت انباشت آنها در نظر گرفته شود. به همین سبب در حال حاضر محققان به دنبال جایگزینی مواد بسته بندی زیست پایه هستند. مصرف کنندگان به مواد بسته-بندی غذایی طبیعی، زیست تخریب و قابل بازیافت تمایل نشان می دهند و بنابراین تولید پلیمرهای زیستی در حال گسترش است. نشاسته یکی از این پلیمرهاست که به دلیل فراوان بودن، قیمت کم و قابلیت فرآیندپذیری آسان و ایمنی مصرف در صنعت بسته-بندی بسیار مورد استفاده قرار گرفته است. علاوه بر این حساسیتزا نبوده و به دلیل دارا بودن ویژگی های مکانیکی و مقاومت در برابر نفوذ گازها، امکان استفاده از آن در بخش های مختلف صنعت غذا وجود دارد. نشاسته از جمله فراوان ترین و ارزان ترین پلیمرهای موجود در طبیعت است که از واحدهای گلوکز آرایش یافته در دو شکل آمیلوز و آمیلوپکتین تشکیل شده است. ویژگی های عملکردی نشاسته به نسبت حضور این دو ماکرومولکول با وزن مولکولی بالا و شکل فیزیکی آنها در ساختار گرانولی نشاسته مربوط می باشد. علی رغم ویژگی های مطلوب نشاسته که به آن ذکر شد، ماهیت آبدوستی و ویژگی های مکانیکی ضعیف این پلیمر زیست تخریب پذیر، کاربرد آن را برای فیلم های زیست تخریب پذیر بر پایه نشاسته در صنعت بسته بندی محدود ساخته است. از مهم ترین راهکارهایی که برای غلبه بر معایب فیلم های نشاسته ای پیشنهاد می شود می توان به: تولید نشاسته ترموپلاستیک، اصلاح شیمیایی نشاسته، استفاده از پلیمرهای سنتزی در ترکیب با نشاسته، استفاده از ترکیبات نانو پر کننده و تولید نانو کامپوزیت ها اشاره نمود. بنابراین می توان با اعمال روشهای مختلف فیزیکی، شیمیایی، آنزیمی یا ژنتیکی فیلم نشاسته ای با خواص مطلوب بدست آورد.

بسته بندی زیست تخریب پذیر، نشانسته، بیوپلیمر طبیعی