ساسان عالی زاده - دانشجوی دکتری تخصصی حقوق بین الملل عمومی ،دانشکده علوم انسانی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر،بوشهر، ایران

برای هر خانواده مسئولیت پذیری با تولد و رشد کودک در بستر خانواده وظائف و مسئولیت های تازه و مهمی برعهده والدین قرار می گیرد. از این رو نهاد خانواده بعنوان اصلی ترین و امن ترین بستر رشد فرزندان، مورد توجهقانون گذاران در تمامی جوامع حقوقی و حقوق بین الملل و بشر قرار گرفته است و کلیه مجامع حقوقی با اتفاقنظر، والدین را مناسب ترین افراد جهت نگهداری و مراقبت فرزندان معرفی کرده اند. با این وجود گاهی شرایطیپیش می آید که این امکان از بین رفته و بالاجبار قانون حضانت را به یکی از والدین یا اشخاص دیگری واگذارمی کند. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و با هدف مطالعه و بررسی حق حضانت زنان در اسنادحقوق بشری و حقوق ایران انجام پذیرفته است. معیارهای بین المللی زندگی خانوادگی، دولت را به حمایت ازنهاد خانواده و مصون داشتن حریم مقدس آن تشویق می کند. هم وظیفه حمایت از خانواده و هم مساله حقوقحوزه خصوصی دولت را از مداخله مستقیم در زندگی خانوادگی باز می دارد. با در نظر گرفتن این که خانوادهمحل اعمال بسیاری از خشونت های خاص فکری و جسمی بر روی زنان است هر تبعیضی در درون خانوادهنتایج فجیعی برای زنان در پی دارد. در حقوق ایران، قانون حمایت خانواده به منظور حمایت از بنیان خانوادهو رفع خلاء های قانونی حضانت، به تصویب رسید این قانون به لحاظ شکلی و ماهوی دارای تغییر و تحولاتینسبت به قوانین سابق در زمینه حق حضانت زنان و ملاقات طفل، حق اقامه دعوی برای مطالبه نفقه طفل ازسوی مادر، تصمیم گیری فوری برای حضانت کودکان، جابه جایی کودک و چالش هایی در خصوص رویهقضایی مطرح کرده است.

حضانت، حق، زنان، حقوق بشر، قانون حمایت از خانواده