بهروز اسدی - استادیار، گروه معارف اسلامی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، ایران

مطلوبیت ذاتی زندگی سبب گشته تا کمیت بیشتر زندگی یکی از موضوعات مورد علاقه انسان ها باشد اما ملاحظاتی چون معنا و سبک زندگی و ویژگی های دنیای مادی که از جمله عوامل موثر بر کیفیت زندگی هستند، سبب شده تا بشر در خصوص مطلوبیت و نامطلوبیت نامیرایی به مثابه جاودانگی این دنیوی، تاملات و تردیدهای جدی روا داشته و به تبیین فلسفی مزایا و معایب میرایی و نامیرایی بپردازد؛ امری که این نوشتار در پی بررسی آن است. از جمله معایب نامیرایی کاهش شور و اشتیاق افراد برای پیگیری اهداف و تعهدات، ملال انگیزی و بی معنایی تجربیات و از دست رفتن کارکرد دین در ارائه سبک زندگی مطلوب است. همچنین با توجه به غلبه شرور بر خیرات در عالم مادی، جهان نامیرایان عبث شده و کمتر از جهان دینی انسان های فانی، عقلانی به نظر می رسد. اما مرگ و مرگ آگاهی به عنوان وجه تمایز انسان از حیوان، به شکلی متناقض از طریق تهدید زندگی به نافرجام گذاشتن برنامه هایمان، به لحظات حیات ما ضرورت، زیبایی، اهمیت و معنا می بخشد. اما نامیرایی خود اهمیت داشتن و معنای زندگی را تهدید کرده و زندگی را به رمانی بی پایان و عبث تبدیل می کند. نوآوری های این پژوهش ارائه تعریف جدیدی از انسان به واسطه مرگ آگاهی، تحلیل عواقب اسفناک نامیرایی با توجه به ویژگی های زندگی در این دنیا و نهایتا اثبات مطلوبیت مرگ و میرایی است.

حب ذات، نامیرایی، وقفه در مرگ، مرگ آگاهی، مطلوبیت مرگ