ابوذر عباسی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی
محمد فرامرزی - دانشیار دانشگاه شهرکرد
مهدی قطره سامانی - استادیار دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد
ابراهیم بنی طالبی - استادیار دانشگاه شهرکرد

هدف: فعال سازی اینفلامازوم NLRP-۳ از مشخصه های التهاب مزمن در دیابت نوع-۲ است که موجب رهایش IL-۱β از سلول های ایمنی بافت چربی می شود. با توجه به اینکه به تازگی به نقش اینفلامازوم NLRP-۳ در پاتوژنز دیابت نوع ۲ توجه زیادی شده است، تاثیر احتمالی تمرینات ورزشی بر این عوامل مورد بررسی قرار نگرفته است. روش شناسی: ۴۰ سر موش صحرایی دیابتی شده با تزریق STZ به پنج گروه هشت تایی دیابت و تمرین استقامتی کم شدت (DL)، دیابت و تمرین شدت متوسط (DM)، دیابت و تمرین با شدت زیاد (DH)، گروه کنترل دیابتی (D) و کنترل سالم (CON) تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی به مدت هشت هفته، چهار جلسه در هفته انجام شد. از روش وسترن بلات برای اندازه گیری بیان پروتئین اینفلامازوم NLRP-۳ بافت چربی احشایی و از روش الایزا برای اندازه گیری سطوح سرمی گلوکز و انسولین استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد کاهش معنی داری در  بیان پروتئین NLRP-۳ در  گروه های تمرین استقامتی DM  و DH  در مقایسه با  گروه تمرین استقامتی DL مشاهده شد (۰۵/۰P<). بیان کاسپاز-۱ به طور معنی داری در گروه­های شدت پایین،  شدت متوسط و شدت بالا در مقایسه با گروه کنترل دیابتی پایین­تر بود (۰۵/۰P<). با این وجود، تفاوت معنی داری بین گروه­های تمرینی مشاهده نشد. سطوح انسولین سرمی در گروه تمرین استقامتی DH به طور معنی داری پایین تر از گروه تمرین استقامتی DL بود (۰۵/۰P<). در مقایسه با گروه دیابتی، تمرین استقامتی DL، DM  و DH  کاهش معنی داری در سطوح سرمی گلوکز مشاهده شد (۰۵/۰P<).   نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی با شدت بالا و متوسط موجب تعدیل مثبت بیان اینفلامازوم NLRP۳ و بهبود سطوح عوامل گلایسمیک در افراد دیابتی شود.

واژگان کلیدی: اینفلامازوم NLRP۳, تمرین استقامتی, مقاومت به انسولین, دیابت نوع۲