علی منصور خاکی - دانشیار دانشکده عمران - دانشگاه علم و صنعت ایران
رضا عرفانی نسب - دانشجوی کارشناسی ارشد راه و ترابری - دانشگاه علم و صنعت ایران
رضوان باباگلی - دانشجوی دکتری راه و ترابری - دانشگاه علم و صنعت ایران

استفاده عموم مردم از مد پیادهروی یکی از ارکان اصلی دستیابی به حمل ونقل پایدار به شمار میرود. از این رو، با توجه به آسیب پذیر بودن عابران پیاده، به خصوص افراد سالمند و کودکان، در عبور از عرض خیابان مسئله ایمنی تردد عابران از عرض خیابان از پایه های اصلی حمل و نقل مطلوب شهری به شمار میرود. یکی از معضلات مربوط به تسهیلات عابر پیاده، بحث عملکرد نامناسب و عدم کارایی برخی پلهای عابر پیاده میباشد. درهمین راستا، به منظور آسیب شناسی پلهای عابر پیاده در شهر تهران، برخی پلهای عابر پیاده انتخاب شده و مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفتند. با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش دلایل عدم کارایی گذرگاه های غیرهم سطح عابرین پیاده را میتوان در مکانیابی نامناسب و قصور در اعمال تدابیر لازم برای افزایش جذابیت این گذرگاهها (از جمله افزایش سهولت استفاده از پل و ممنوعیت تردد از عرض خیابان) خلاصه نمود. در نهایت به منظور مرتفع نمودن مشکلات موجود در زمینه پلهای عابر پیاده در سطح شهر تهران راهکارهایی در سطوح مختلف (کوتاه مدت، میان مدت، بلند مدت) ارائه شده اند.

عابر پیاده، گذرگاه غیر همسطح، آسیب شناسی، مکانیابی، کارایی پل عابر پیاده