مهری صنمی - دکترای زبان و ادبیات فارسی

شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی بی تردید بزرگترین شاعری است که بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را با نور خیره کننده اش روشن ساخت و آن روشنی با چنان تلالویی همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثیر آن کاسته نشده است و این اثر تا پارسی برجاست همچنان برقرار خواهد ماند. تاریخ ولادت سعدی به قرینه ی سخن او در گلستان در حدود سال ۶۰۶ هجری است. وی در آغاز گلستان چنین می گوید:« یک شب تامل ایام گذشته می کردم و بر عمر تلف کرده تاسف می خوردم و سنگ سراچه دل را به الماس آب دیده می سفتم و این ابیات مناسب حال خود می گفتم:در اقصای عالم بگشتم بسی به سر بردم ایام با هر کسیتمتع به هر گوشه ای یافتم ز هر خرمنی خوشه ای یافتمچو پاکان شیراز خاکی نهاد ندیدم که رحمت بر این خاک بادتولای مردان این پاک بوم برانگیختم خاطر از شام و رومدریغ آمدم زان همه بوستان تهیدست رفتن سوی دوستانبه دل گفتم از مصر قند آورند بر دوستان ارمغانی برندمرا گر تهی بود از قند دست سخن های شیرین تر از قند هست

حافظ، سعدی،شعر و آثار