صمد علائی - دانشجوی کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری

با توجه رشد جمعیت تهران و مهاجرتی که در تهران قبل و بعد از انقلاب بدلیل توسعه ای جمعیتی که ناشی از عدم برنامه ریزی های منطقه ای و تمرکز قدرت و... بوده است توسعه حاشیه نشینی بصورت اسکان غیر رسمی و به وجود آمدن هسته های سکونتی در اطراف مادر شهر تهران بصورت اقماری را موجب گردید که در ادامه توسعه خود ظهور شهرهایی را شاهد بودیم که بدور از طراحی های شهری و برنامه های آینده نگر با مشکلات فراوان زیر بنایی و روبنایی در تمامی زمینه ها بودند این گونه توسعه لجام گسیخته را می توان در نمونه هایی همانند باقر شهر ، اسلامشهر ، نسیم شهر، حوزه شهرهای رباط کریم و کرج و... مشاهده نمود توسعه ای که در این شهرهای با مطالعه دوره پنجاه ساله آن از طریق روشهایی همانند آنتروپی شانون مشاهده می کنیم به صورت لجام گسخته می باشد که هجومی بی برنامه به اراضی مرغوب کشاورزی حومه را در پی داشته است در خصوص اسلامشهر نیز این شهر با توجه به شرایط خاص خود در نزدیکی تهران ابتدا از چند هسته روستا و توسعه انها از سال 1335 با جمعیتی کمتر پنجاه هزار نفر مهاجر پذیری خود را آغاز نموده که بر حسب آخرین سرشماری به حد جمعیتی نزدیک به پانصد هزار نفر رسیده است این توسعه هندسی به از بین رفتن اراضی کشاورزی اطراف هسته اولیه بوده ، اراضی که می توانست با انجام مدیریتی مناسب و بدور از بورس بازی زمین فرصت های توسعه پایدار مناسبی را برای نسل ها و دوره ای آینده در پی داشته باشد . یا توجه به سیاست های احداث مسکن مناسب و ارزان قیمت برای گروه های هدف و احداث این ساختمانها و مجتمع ها در حاشیه شهر ها (همانند پروژه اسلامشهر ) در این تحقیق سعی بر آن شده است تا ازطریق مدل سوات به نقاط قوت و ضعف و فرصت و تهدید آن در بعد محلی پرداخته شود .

توسعه پایدار ،مسکن مهر،مدیریت شرایط،اسلامشهر