پری ریگی لادز - آموزگار ابتدایی آموزش وپرورش استان سیستان وبلوچستان،ایران
بتول محمدی - آموزگار آموزش وپرورش سیستان وبلوچستان،ایرا ن

سندروم بیبی دیجیتال در کودکانی دیده میشود که ساعات زیادی را در طول روز از وسایل الکترونیکی و دیجیتالی استفادهمیکنند. احتمال بروز آن در کودکانی بیشتر است که زیر سن دو سال، از ابزار الکترونیکی همچون گوشی، تلوزیون و تبلتاستفاده میکنند. وسایل دیجیتال، جایگزین روابط فعال کودک با محیط می شود و کودک در بیشتر ساعات بیداری درمجاورت مداوم با دستگاه های دیجیتالی است. کودکانی که از سنین بسیار پایین روزی چندین ساعت در معرض مستقیموسایلی دیجیتالی بوده اند، فرصت تعامل با مادر یا مراقب را از دست داده و تجربیات غنی محیطی را که برای رشد بهنجاردستگاه عصبی ضروری است، دریافت نمیکنند که یک دسته از این کودکان، خردسالان با اختلال طیف اتیسم هستند.نتیجه گیری: براساس اصل انعطاف پذیری عصبی و یافته های پژوهش های پیشین، مواجهه طولانی مدت با وسایل دیجیتالدر دوره های حساس رشد، بازسازماندهی پیوندهای ساختاری و کارکردی مغز خردسالان را دچار انحراف میکند و باعثبروز نقص در تعاملات اجتماعی و کلام، رفتارهای تکراری و کلیشه ای می شود. در این مقاله مروری پس از بیان مقدمهای کوتاه، تعریف اختلال طیف اتیسم و دایه گری دیجیتالی و سازوکارهای احتمالی تاثیر دایه گری دیجیتالی بر نشانه هایاین اختلال ارایه و در پایان نتیجه گیری شده است که کودکان مبتلا به این سندروم، علائمی شبیه به کودکان اوتیسمدارند. اما برای تشخیص و درک تفاوت این دو اختلال کافیست ابزار دیجیتالی را از دسترس کودک خارج کنیم.روش انجامتحقیق مروری کتابخانه ای است.

سندروم دیجیتال بیبی، اختلال طیف اتیسم،سبک زندگی،دایه گری دیجیتال