پیش نیازهای تجاری سازی صنایع دستی در راستای توسعه گردشگری استان سیستان و بلوچستان (مطالعه موردی: شهرستان نیکشهر، بخش لاشار)

یکی از راهبردهای توسعه اشتغال در جوامع روستایی، توسعه و گسترش صنایع در نواحی مذکور است. این اقدام در جهت توسعه صنایع روستایی می تواند به افزایش رفاه عمومی و کاهش فقر و ایجاد اثرات تکاثری در دیگر ابعاد توسعه، زمینه ایجاد فضای زیستی مناسب در ابعاد محیطی، اجتماعی و فرهنگی روستاییان را فراهم کند. صنایع دستی مناطق روستایی، تبلور فرهنگ، مظهر هنر کاربردی و مردمی به حساب می آید. این صنعت با ایجاد تنوع اقتصادی و اشتغال، سطح زندگی روستاییان را بهبود می بخشد و بربستر چنین موقعیتی است که سه رکن اصلی سازگاری و تطابق، نوگرایی و آفرینش و خلاقیت، عینیت می یابد؛ به علاوه، صنایع دستی قادر است با جذب مقدار کمی سرمایه، نقش زیادی بر رشد اقتصاد ملی داشته باشد؛ به این گونه که فرصت های معیشت پایدار را از طریق توسعه گردشگری فرهنگی فراهم می کند. تحقیق حاضر به تحلیل پیش نیازهای تجاری سازی صنایع دستی در راستای توسعه گردشگری استان سیستان و بلوچستان در بخش لاشار شهرستان نیکشهر می پردازد. این تحقیق کاربردی به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. جامعه آماری تحقیق شامل ساکنان بومی و گردشگرانی می باشد که از منطقه بازدید نموده اند. حجم نمونه تحقیق در جامعه بومی به روش نمونه گیری کوکران ۳۷۶ نفر و گردشگران بر حسب در دسترس بودن تعداد ۲۷۰ نفر انتخاب شدند. برای آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون T تک نمونه ای، آزمون آنالیز واریانس یک عاملی، آزمون Tuky و روش تولید وزنی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که شاخص های توسعه تجاری صنایع دستی در بخش لاشار در شهرستان نیکشهر از تناسب مطلوب برخوردار می باشد و صنایع دستی منطقه لاشار تناسب بالایی برای ارتقای گردشگری تجاری و فرهنگی دارد. اما مدیریت بازارچه های محلی و برپایی نمایشگاه های عرضه صنایع دستی در بخش لاشار شهرستان نیک شهر دچار ضعف هایی اساسی است. لذا بر مبنای یافته های تحقیق نتیجه می-گیریم اصلاح نهادی- مدیریتی مهمترین پیش نیاز تجاری سازی تولید صنایع دستی در راستای توسعه گردشگری بخش لاشار می باشد.

کلیدواژه ها:

تجاری سازی ، صنایع دستی ، گردشگری فرهنگی.